4η προς 5η Αυγούστου. Διατάξτε…
Σε μια κίνηση ακραίου ιστορικού συμβολισμού, δήμος και αστυνομία αποφάσισαν να επιτεθούν ξημερώματα 4ης προς 5η Αυγούστου, 77 χρόνια ακριβώς μετά την επιβολή της δικτατορίας Μεταξά, στο χώρο που συμβόλισε την αντίσταση κατά της χούντας των συνταγματαρχών. Στόχος ήταν το παράρτημα του Πανεπιστημίου της Πάτρας, ο τόπος που οι φοιτητές κατέλαβαν το Νοέμβρη του '73 για να αντισταθούν στην κυβέρνηση Μαρκεζίνη, στο κτίριο που για 40 χρόνια χτυπά η καρδιά των κοινωνικών αγώνων της πόλης. Εκεί που γεννιούνται καθημερινά δομές αλληλεγγύης που γίνονται η ασπίδα των καταπιεσμένων. Παράλληλα σχεδίασαν και εκτέλεσαν, σε εντυπωσιακή συνεργασία με τοπικά δίκτυα «ενημέρωσης» που βρίσκονται πάντα σε ανοιχτή γραμμή ασυρμάτου με την αστυνομία, μαφιόζικες επιχειρήσεις σε δύο ακόμα χώρους που λειτουργούσαν ως καταλήψεις στέγης και πολιτικής παρέμβασης [Μαραγκοπούλειο και στέκι ΤΕΙ] συλλαμβάνοντας αγωνιστές με αστείες κατηγορίες. Είναι το τέλος της αυταπάτης για όσους ζούσαν ακόμα με αυταπάτες. Η διάλυση του χώρου που Παραρτήματος δεν στρέφεται μόνο ενάντια στους αναρχικούς αλλά στους ίδιους τους κοινωνικούς αγώνες. Στόχος του δημάρχου, που πασχίζει να δείξει «έργο» ενόψει των εκλογών, είναι μια πόλη «καθαρή» από πορείες, απεργίες και συγκεντρώσεις. Τα συνεργεία του ήδη έπιασαν δουλειά χτίζοντας τις εισόδους. Αντί να απελευθερώσει την πόλη από την λαίλαπα των ιδιωτικών συμφερόντων κλείνει κάθε πραγματικά δημόσιο χώρο με μόνο του μέλημα να παραδώσει τα πάντα στην αγορά. Το πρότυπο είναι ο εμπορικός πεζόδρομος. Ελεύθερη πόλη για αυτόν σημαίνει μια πόλη ελεύθερη να καταναλώνεις, να περπατάς μόνο για να χαζεύεις βιτρίνες.
Η θέση και το κοινωνικό αποτύπωμα της κατάληψη του Μαραγκοπουλείου χαλούσε τα σχέδια για κοινωνικό άνοιγμα τη χρυσής αυγή στις φτωχές γειτονιές της πόλης. Αυτός ήταν και ο στόχος της άμεσης διάλυσης της. Η περίφημη θεωρία των ακρών - που βέβαια όλως τυχαίως χρησιμοποιείται αποκλειστικά ενάντια στο ανταγωνιστικό κίνημα - δεν είναι τίποτε παραπάνω από την επέκταση της θεωρίας του μεσαίου χώρου. Μια τυπικά φασίζουσα πολιτική που θέλει να επιβάλει στην κοινωνία το πρότυπο του «μέσου ανθρώπου», των μέσων αναγκών, συνηθειών, συμπεριφορών και απόψεων. Είναι προφανές πως αυτός ο μέσος άνθρωπος δεν υπάρχει! Αποτελεί απλά μια φασιστική κατασκευή της εξουσίας με σκοπό να ποινικοποιήσει όχι μόνο όποιον αντιστέκεται, αλλά και όποιον διαφέρει.
Κάποιοι μετρούν την πραγματικότητα με αριθμούς, την εξουσία με τραπεζικούς λογαριασμούς, την ισχύ με τα όπλα. Θεωρούν πως το ανταγωνιστικό κίνημα είναι κτίρια, ντουβάρια, μπετά. Θα απογοητευτούν. Το ελευθεριακό κίνημα είναι κάτι πολύ περισσότερο από όλα αυτά. Με βαθιές ρίζες στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες δεν κατοικεί ούτε φυλακίζεται σε ντουβάρια, ζει στα σπλάχνα της κοινωνίας. Τη στιγμή που ο φασισμός γίνεται η χρυσή ασπίδα του συστήματος και των αφεντικών το ελευθεριακό κίνημα γίνεται η ασπίδα της κοινωνίας. Προτάσσοντας την αλληλεγγύη απέναντι στον ατομισμό, την αντίσταση ενάντια στο φόβο, τη συλλογική δημιουργία απέναντι στην καταστροφή, τη ίδια τη ζωή απέναντι στο θάνατο.
Θα μας βρουν μπροστά τους...
No man's land
Ελευθεριακή πρωτοβουλία ενάντια στο κράτος και στο κεφάλαιο
Πάτρα 5/8/2013
Ελευθεριακή πρωτοβουλία ενάντια στο κράτος και στο κεφάλαιο
Πάτρα 5/8/2013
ΚΑΜΙΑ ΟΠΙΣΘΟΧΩΡΗΣΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ-ΤΑΞΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ
ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ-ΤΑΞΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ
Ώρα 6 και μισή, ξημερώματα της Δευτέρας 5 Αυγούστου, το κράτος επέλεξε
να επιτεθεί και να εκκενώσει τρεις κατειλημμένους χώρους στην Πάτρα. Την
ιστορική κατάληψη Παραρτήματος στο κέντρο της πόλης που είναι άρρηκτα
συνδεδεμένη με τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες της τοπικής
κοινωνίας ήδη από το Νοέμβρη του 1973 και έχει αποτελέσει σημείο
αναφοράς για χιλιάδες αντιστεκόμενους και εξεγερμένους στο πέρασμα των
χρόνων, την κατάληψη του Μαραγκοπούλειου στην οδό Γούναρη και την
κατάληψη Ν. Γύζη 33 – αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ΤΕΙ Πάτρας. Σε μια
χολιγουντιανού τύπου επιχείρηση ενορχηστρωμένη από τα επιτελεία του
υπουργείου καταστολής και με πρωταγωνιστές τουλάχιστον 6 διμοιρίες ΜΑΤ
(3 εισαγόμενες από την Αθήνα), μπάτσους κάθε είδους και αμφίεσης και μια
σειρά από εντολοδόχους ρουφιάνους που βυσσοδομούσαν εδώ και καιρό σε
βάρος των αυτοοργανωνμένων χώρων αγώνα της πόλης αλλά και των
αγωνιζόμενων ανθρώπων γενικότερα. Οι είσοδοι και τα παράθυρα των χώρων
χτίζονται με τούβλα ενώ από το εσωτερικό του Μαραγκοπουλείου
συλλαμβάνονται 5 άτομα που αντιμετωπίζουν τις κατηγορίες της διατάραξης
οικιακής ειρήνης, των διακεκριμένων φθορών, της παράβασης του νόμου περί
όπλων και της απείθειας.
Καλώς ή κακώς η συγκεκριμένη επιχείρηση ήταν ένα μήνυμα που έχει
πολλαπλούς αποδέκτες, λίγες όμως πηγές προέλευσης. Από τη μία το ίδιο το
κράτος, με προεξάρχοντες τον ίδιο τον πρωθυπουργό Σαμαρά, τον υπουργό
καταστολής Δένδια και διάφορους άλλους ντόπιους βλαχοσερίφηδες τύπου
Νταβλούρου, που εδώ και καιρό διεξάγει έναν ανηλεή -αλλά όχι χωρίς
κόστος- πόλεμο σε βάρος όλων όσοι αντιστέκονται και ειδικά σε όσους το
κάνουν αυτοοργανωμένα και από τα κάτω, φοβούμενο την εκρηκτική δυναμική
που γέννησε η κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 και τις συνέπειές της
σύνδεσης της με τη δεδομένη οργή που προκαλεί η φτώχεια, η ανέχεια και η
εξαθλίωση σε πλατιά κοινωνικά στρώματα. Από την άλλη, ο δήμος Πατρέων,
που αφού έκαψε το Παράρτημα πριν 20 χρόνια και στη συνέχεια έφαγε 500
εκατομμύρια δραχμές για να το μετατρέψει σε συνεδριακό κέντρο, έρχεται
σήμερα να παραστήσει το φορέα που επιτέλους θα αποδώσει το χώρο στους
δημότες. Μαζί του και οι ρουφιάνοι ντόπιοι -και όχι μόνο- δημοσιογράφοι
που έριξαν τόνους λάσπης τα τελευταία χρόνια για όλους αυτούς τους
χώρους και τις λειτουργίες τους, ενώ παράλληλα έστρωναν πάση θυσία το
έδαφος στους φασίστες της χρυσής αυγής. Σήμερα, έρχονται και αυτοί να
κανιβαλίσουν πάνω στο σώμα των χώρων αντίστασης ευελπιστώντας πως όλο
και κανένα ξεροκόμματο θα τους πετάξουν τα αφεντικά τους. Δυστυχώς για
όλους αυτούς η πόλη είναι μικρή και όλο και κάπου θα συναντηθούμε…
Η επίθεση στους χώρους αγώνα και αντίστασης, στα αυτοδιαχειριζόμενα
στέκια και τις καταλήψεις, αποτελεί μια ξεκάθαρα κεντρική πολιτική
απόφαση που είδαμε να εκτυλίσσεται το προηγούμενο διάστημα σε διάφορες
πόλεις στον ελλαδικό χώρο και έχει ως στόχο να πλήξει τις δομές και
υποδομές του ανταγωνιστικού κινήματος, να εξοντώσει υλικά και ηθικά τους
αναρχικούς-αντιξουσιαστές, που αποτελούν το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι
της κοινωνικής και ταξικής αντίστασης, αλλά κυρίως να εντείνει το
Καθεστώς Έκτακτης Ανάγκης και να εδραιώσει το δόγμα μηδενικής ανοχής
ενάντια στα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας που αντιπαλεύουν την
κυριαρχία και τη βίαιη επέλαση της πάνω στις ζωές μας.
Σε κάθε περίπτωση, ξεκαθαρίζουμε πως η προσπάθεια μεταφοράς του πολέμου
στην περιφέρεια με όρους μητρόπολης δεν θα είναι απλή υπόθεση για τα
αφεντικά και το κράτος. Οι αγώνες, η ίδια η κοινωνική και ταξική μνήμη,
τα νοήματα που παράγουν οι χώροι αντίστασης, είναι ακόμα νωπά. Όσο κι αν
προσπαθούν ορισμένοι να τα σβήσουν εν μία νυκτί, ματαιοπονούν. Αργά ή
γρήγορα θα γίνει σαφές πως οι όροι δεν είναι πάντα με το μέρος τους.
Ως αναρχικοί, έχουμε να δηλώσουμε προς κάθε κατεύθυνση ότι ο διαρκής
και πολύμορφος αγώνας μας ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, όχι μόνο
δεν πρόκειται να οπισθοχωρήσει μπροστά στην ολοένα και εντεινόμενη
κρατική καταστολή αλλά συνεχώς θα εντείνεται και θα αναβαθμίζεται! Οι
χώροι της κοινωνικής και ταξικής αντίστασης, μέσα στους οποίους
αναπτύσσεται η αλληλεγγύη, η αμοιβαιότητα, η αυτοοργάνωση, η
συντροφικότητα, η πολιτική ζύμωση, η ίδια η ζωή σε τελική ανάλυση, δεν
είναι απλά και μόνο μερικά ντουβάρια. Ποτέ δεν τους αντιληφθήκαμε ως
τέτοιους. Το κράτος μπορεί να τους σφραγίσει, να τους γκρεμίσει ή να
τους αφήσει να ρημάξουν. Μας το απέδειξε και χθες. Επ’ ουδενί όμως δεν
μπορεί να σφραγίσει τις ιδέες μας. Να ανακόψει τον αγώνα για ζωή και
ελευθερία. Δυστυχώς για αυτό, οι αναρχικοί είμασταν, είμαστε και θα
είμαστε ο παντοτινός του εφιάλτης μέχρι τη μέρα που οι καταπιεσμένοι θα
το κάνουν παρελθόν και θα ανοίξουν το δρόμο για την αταξική κοινωνία της
ισότητας, της ελευθερίας και της αλληλεγγύης. Τον δρόμο για τον
κομμουνισμό και την αναρχία!
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ 5 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΕΙΟ
ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ…
ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΧΩΡΟΣ ΑΓΩΝΑ ΔΕ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΣ,
ΒΟΡΑ ΣΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΒΟΡΑ ΣΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΚΑΜΙΑ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ, ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ
ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ! ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ …Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ …Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Αναρχική ομάδα «Δυσήνιος Ίππος»
Πάτρα, 6 Αυγούστου 2013
http://ipposd.wordpress.com/
Ανακοίνωση για τις εκκενώσεις στην Πάτρα
Την Δευτέρα 5 Αυγούστου στις 6.30 το πρωί το κράτος επέλεξε να επιτεθεί σε τρεις κατηλειμένους χώρους στην Πάτρα. Την κατάληψη Παραρτήματος, την κατάληψη Μαραγκοπούλειο και το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι των Τ.Ε.Ι (κατάληψη Ν.Γύζη). Αρχικά διμοιρίες με τη συνδρομή της πυροσβεστικής εισβάλουν στη κατάληψη του Μαραγκοπουλείου (στην οποία στεγάζεται το «συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης Πέρασμα» και ταυτόχρονα λειτουργεί και σαν κατάληψη στέγης) και συλλαμβάνουν πέντε συντρόφους που βρίσκονται στο χώρο τη στιγμή εκείνη. Λίγη ώρα αργότερα μηχανανές δίας και μια διμοιρία εγκλωβίζουν και προσαγάγουν έντεκα συντρόφους που κατευθύνονταν στην κατάληψη. Σχεδόν ταυτόχρονα διαφόρων ειδών αστυνομικές δυνάμεις εισβάλουν και στις άλλες δύο καταλήψεις. Και στους τρεις χώρους οι μπάτσοι σε πλήρη συνεργασία με δημοτικούς υπαλλήλους αρχίζουν αρχικά να καταστρέφουν και να κατάσχουν πράγματα και στη συνέχεια να χτίζουν τα παράθυρα και να σφραγίζουν τις πόρτες των κτιρίων.
Αυτή η μέρα για μας δεν αποτέλεσε έκπληξη. Η Πάτρα είναι η τρίτη
μεγαλύτερη πόλη της ελλάδας σε πληθυσμό, και αφού έχει ενεργό
αντιεξουσιαστικό κίνημα, ήταν αναμενόμενο να μπει στο στόχαστρο. Έτσι
κι αλλιώς οι καταλήψεις στην Πάτρα ήταν στο στόχαστρο της καταστολής
είτε με άθλια δημοσιεύματα στα MME, είτε με εξαγγελίες του δήμου, είτε
με «επερωτήσεις» βουλευτών. Και όλα αυτά εντάθηκαν μετά τις εισβολές
στις καταλήψεις της Αθήνας, αφού κάθε νέα εισβολή δημιουργούσε νέα
σενάρια σε κάθε λογής λασπολόγους. Βέβαια, ουδέποτε νιώσαμε ασφαλείς
στην «αγκαλιά» της αστικής δημοκρατίας, πολύ απλά γιατί αυτή στηρίζεται
σε εξουσιαστικές δομές που εμείς ούτως ή άλλως εχθρευόμαστε.
Απ’ την πλευρά της η κεντροαριστερή δημοτική αρχή το μόνο που κάνει
είναι να επιβεβαιώνει τον ρόλο της σαν παρακλάδι του εξουσιαστικού
μηχανισμού κάνοντας ασκήσεις νομιμότητας και νομιμοφροσύνης,
προσπαθώντας να μείνει ζωντανή σ’ αυτό το παιχνίδι εξουσίας εις βάρος
των ζωών μας. Γιατί οι καταλήψεις είτε είναι το Παράρτημα, είτε το
Μαραγκοπούλειο, είτε το στέκι στο ΤΕΙ, δεν είναι ούτε αποθήκες, ούτε το
χόμπι μας, ούτε η καβάντζα μας. Είναι κομμάτι της ζωής μας. Είναι ο
τρόπος που επιλέγουμε να οργανώσουμε την καθημερινότητα μας. Η συμμετοχή
μας στις καταλήψεις είναι μία θέση μάχης που επιλέγουμε να πάρουμε στον
κοινωνικό ταξικό πόλεμο που μαίνεται.
Οι εξαγγελίες περί «αξιοποίησης» που γνωρίζουμε έτσι κι αλλιώς ότι
δεν είναι τίποτα παρά παραμύθια, μας αφήνουν παγερά αδιάφορους. Γιατί
εμείς έχουμε επιλέξει να θεωρούμε κάτι αξιοποιήσιμο όταν ορίζουμε εμείς
οι ίδιοι τον τρόπο και τον χρόνο που θα το χρησιμοποιήσουμε, είτε για
στέγη, είτε για συναυλίες, είτε για συνελεύσεις, είτε για «ορμητήριο»,
είτε για καφενείο, είτε για ραδιοφωνικό σταθμό. Αυτά και άλλα τόσα και
άλλα τόσα είναι οι αυτοοργανωμένοι χώροι.
Όσο για τους μπάτσους που θριαμβολογούν ότι «σήμερα τελείωσαν τα
στέκια και οι καταλήψεις στην Πάτρα» να σημειώσουμε κάτι το οποίο έτσι
κι αλλιώς δεν μπορούν με το αδρανοποιημένο, δουλοπρεπές μυαλό τους να
αντιληφθούν. Δεν μπορείτε να νικήσετε αυτό που δεν μπορείτε να
καταλάβετε.
Ούτε φοβόμαστε, ούτε κλαίμε. Τίποτα δεν τελείωσε.
Καμία δίωξη στους πέντε συντρόφους της Κατάληψης Μαραγκοπούλειο
Δέκα-εκατό-χιλιάδες καταλήψεις
Ενάντια σ’ έναν κόσμο οργανωμένης σήψης
Ράδιο Κατάληψη 93,7 fm
radiokatalipsi.espiv.net
Η απελευθερωμένη συχνότητα της πόλης
Η ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΤΣΙΜΕΝΤΟΥ ΔΕ ΘΑ ΠΝΙΞΕΙ ΤΟ ΘΟΡΥΒΟ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΖΩΗΣ
Τα ξημερώματα της 5ης Aυγούστου είδαμε να στήνεται μια ογκώδης και
θεαματική επιχείρηση της αστυνομίας σε απόλυτη συνεργασία με το δήμο της
Πάτρας και την πυροσβεστική για την εκκένωση και το σφράγισμα της
Κατάληψης Παραρτήματος, του κατειλημμένου Μαραγκοπουλείου και του
αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού Τ.Ε.Ι. Πάτρας - Κατάληψη Νικολάου Γύζη 33.
Όσον αφορά τις συλλήψεις των συντρόφων-ισσών στο κατηλειμμένο
Μαραγκοπούλειο θα θέλαμε να αναδείξουμε μερικά πράγματα: Η άνοδος και
παραμονή των συντρόφων στην στέγη, φωνάζοντας συνθήματα και ανοίγοντας
πανό, είχε ως σκοπό τη δημιουργία όσο το δυνατόν μεγαλύτερου κοινωνικού
γεγονότος στη γειτονιά, έχοντας πλήρη συνείδηση της επικείμενης σύλληψής
τους. Τη στέγη αυτή τη γνωρίζουμε καλά καθώς εμείς την επιδιορθώσαμε.
Σε μια επίδειξη απόλυτης ανευθυνότητας που δε μας εξέπληξε στο ελάχιστο
και αγνοώντας τις προειδοποιήσεις των συντρόφων σε σχέση με την αντοχή
του υλικού της στέγης, οι μπάτσοι ανέβηκαν σε αυτή, θέτοντας με αυτό τον
τρόπο σε κίνδυνο την σωματική ακεραιότητα των συντρόφων. Κατέβασαν
«τσουλήθρα» μάλιστα έναν εξ' αυτών αδιαφορώντας για την πιθανότητα
τραυματισμού. Η έρευνα που διεξήχθη στο χώρο ήταν απουσία οποιουδήποτε
συντρόφου παρά την επιμονή με την οποία ζητήθηκε, ενώ οι πρώτοι
αλληλέγγυοι που κατέφτασαν έξω από το Μαραγκοπούλειο προσήχθησαν άμεσα
(11 στο σύνολο). Τα παραπάνω δεν τα αναφέρουμε φυσικά ούτε επικαλούμενοι
το γράμμα οποιουδήποτε νόμου ούτε έχοντας κάποια γκρεμισμένη αυταπάτη
σε σχέση με το ποιοι είναι οι κατασταλτικοί μηχανισμοί. Κρίνουμε όμως
σκόπιμη την εμπειρική μεταφορά των γεγονότων προς άλλους καταληψίες
συντρόφους αλλά και την κοινωνία. Να σημειώσουμε επίσης την
κατηγορηματική άρνηση των συλληφθέντων τόσο ως προς την συμπλήρωση
βιομετρικών φορμών όσο και ως προς τη διαδικασία λήψης αποτυπωμάτων
καθώς και ότι οι 4 από τους συλληφθέντες το μόνο που δήλωσαν στον
εισαγγελέα είναι ότι η 5η συλληφθείσα ήταν φιλοξενούμενη στο χώρο. Οι
συνολικές κατηγορίες που αντιμετωπίζουν είναι 6: διατάραξη οικιακής
ειρήνης, διακεκριμένες φθορές, παράνομη βία, ρευματοκλοπή, οπλοκατοχή
και απείθεια.
Η χρονική στιγμή που επιλέχθηκε για το κατασταλτικό αυτό χτύπημα δεν είναι τυχαία.
Πέρα από την εκμετάλλευση της καλοκαιρινής περιόδου και ό,τι
συνεπάγεται αυτή στο επίπεδο των δυναμικών από πλευράς κινήματος, η
επιχείρηση της 5ης Αυγούστου βρίσκεται σε ευθεία σύνδεση, σε στρατηγικό
επίπεδο, με την στοχοποίηση του συνόλου των καταλήψεων, των
αυτοδιαχειριζόμενων χώρων, των μέσων αντιπληροφόρησης και άλλων
κινηματικών υποδομών, αποτελώντας συνέχεια των κατασταλτικών
επιχειρήσεων του περασμένου διαστήματος (Κατάληψη Δέλτα στη Θεσσαλονίκη,
Villa Amalias, Κατάληψη Πατησίων και Σκαραμαγκά, Κατάληψη Λέλας
Καραγιάννη 37, Στέκι ΑΣΟΕΕ, Ράδιο 98fm, Athens Indymedia). Η πάταξη του
εσωτερικού εχθρού άλλωστε, δεν θα μπορούσε παρά να είναι προτεραιότητα
στην κρατική πολιτική ατζέντα.
Το στρατήγημα του νόμου και της τάξης εξυπηρετεί από τη πλευρά του
κράτους τη προσπάθεια μιας νέας κοινωνικής ρύθμισης. Η καπιταλιστική
αναδιάρθρωση που συντελείται, οι ενδοσυστημικοί ανταγωνισμοί και η κρίση
συναίνεσης διαμορφώνουν ένα ρευστό περιβάλλον όπου οι κοινωνικοί αγώνες
και τα κινήματα αποκτούν ειδικό βάρος και πρέπει να επανενταχτούν στο
παιχνίδι της δημοκρατίας μέσω της καταστολής και της ενσωμάτωσης. Από
τις Σκουρίες της Χαλκιδικής που «μπλοκάρονται επενδύσεις» μέχρι τα
κέντρα της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων που «είναι απροσπέλαστα,
γεμάτα εστίες ανομίας», απο τα 4 μνημόνια και τα μέτρα ακραίας λιτότητας
που αυτά επέφεραν, μέχρι τις επιστρατεύσεις απεργών, από το γενικευμένο
πογκρόμ που ακούει στο όνομα Ξένιος Δίας και την παγίωση νεοναζί
καθαρμάτων ως παράγοντα εξασφάλισης ευνομίας, αυτό που επιχειρείται να
προσδιοριστεί είναι μια νέα κανονικότητα στα πλαίσια της μηδενικής
ανοχής. Σε αυτή την κανονικότητα, τα πάντα πρέπει να επανακαθοριστούν
έτσι ώστε να υπάρχουν μόνο μέσα από κρατικά-κυρίαρχα διαμεσολαβημένα
νοήματα. Το κράτος πρέπει να επανέλθει σαν ρυθμιστής των κοινωνικών
σχέσεων, παντού. Ως εκ τούτου οτιδήποτε κυοφορεί ριζοσπαστικά
αντιθεσμικά χαρακτηριστικά και προάγει την αδιαμεσολάβητη έκφραση και
επικοινωνία πρέπει να παταχθεί.
Η κρατική επίθεση στην Πάτρα συμπυκνώνει με τον πιο εμφατικό τρόπο τόσο
τα γεγονότα της περιόδου που ζούμε όσο και το περιβάλλον που πλάθεται
σε τοπικό επίπεδο.
Αλλά επειδή ένα πράγμα που μας προσάπτεται είναι το νεανικό-εφηβικό της παρουσίας μας άρα και της πολιτικής μας δράσης, θα δείξουμε στους κύριους δημάρχους και ντόπιους μικροτσιφλικάδες από μπάτσους μέχρι δημοτικούς συμβούλους πως δε μασάμε κουτόχορτο. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με γεγονότα: οι συχνές επερωτήσεις στη βουλή από το βουλευτή της Χρυσής Αυγής Αρβανίτη και τον βουλευτή της ΝΔ Νταβλούρο το προηγούμενο διάστημα ήταν ξεκάθαροι σηματοδότες της κατάστασης που επρόκειτο να έλθει. Ο κύριος Αρβανίτης είναι ο δικηγόρος του Καλαμπόκα που δολοφόνησε τον Τεμπονέρα το '91. Ο κύριος Νταβλούρος είναι ο πρώην αστυνομικός διευθυντής Αχαΐας και διοικητής Ασφάλειας Πατρών, αυτός που χρεώνεται την εξάρθρωση των κυκλωμάτων της νύχτας, με άλλα λόγια την αλλαγή φρουράς στα βρώμικα νταραβέρια που ελέγχει το κράτος. Ακόμη είναι αυτός που στεκόταν δίπλα – δίπλα με τους παρακρατικούς, τάχα καταστηματάρχες, που συνέδραμαν το έργο των μπάτσων κατά των εξεγερμένων την Τρίτη 9 Δεκέμβρη του 2008 στην Πάτρα. Και να που μερικά χρόνια αργότερα, αυτά τα άνθη της αχαϊκής γης, ξανασυνεργάζονται ως θεματοφύλακες και εκφραστές του κοινού αισθήματος περί δικάιου, στοχοποιώντας μας και πλάθοντας το έδαφος για όσα έγιναν. Το αλισβερίσι μεταξύ κράτους και παρακράτους είναι συνεχές μέσα στο χρόνο και οι χάρες επιστρέφονται. Και μιας και μιλήσαμε για χάρες οι άλλοι 2 κύριοι και αντιδήμαρχοι, Σιγαλός και Στανίτσας, που έβαλαν την υπογραφή τους από μεριάς δήμου στις εκκενώσεις των τριών καταλήψεων να ξέρουν πως γνωρίζουμε πολύ καλά το ρόλο τους. Ειδικά για τον κύριο Σιγαλό γνωρίζουμε πως πρόκειται να πολιτευτεί και πως έχει πάρει από τώρα τα ψηφαλάκια του από τη Χρυσή Αυγή για τη χάρη που της έκανε να συνδράμει με τόσο άμεσο τρόπο το έργο της αστυνομίας. Αντίστοιχα και ο δήθεν κεντρο-αριστερός δήμαρχος Δημαράς δεν μπορεί να ξεπλύνει πια το όνομά του ούτε να περιφέρει στους δρόμους της πόλης το δημοκρατικό-προοδευτικό κ.λπ. του προφίλ, μιας και επί ημερών του ο Δήμος αποφάσισε να γίνει ένα με τον ακροδεξιό συρφετό ανοίγωντας τις πόρτες στην κρατική καταστολή. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως στην παράταξη Δημαρά όταν ήταν δήθεν μαχητική και ανεξάρτητη, πριν αναλάβει τη δημαρχία, υπήρχε και ο χρυσαυγίτης Βασίλης Κόκκαλης, στέλεχος της τοπικής οργάνωσης Πάτρας της Χ.Α. Οι πολιτικές καριέρες χτίζονται και σε υπόγεια κανάλια, η δημοκρατία ξεπλένει κάθε απόβρασμα που τώρα βρίσκει την ώρα να επανέλθει στο προσκήνιο λυσσώντας πια να μας τρίψει στη μούρη τη φασιστική, ναζιστική, φιλοχουντική και μισαλλόδοξη φύση του.
Αλλά επειδή ένα πράγμα που μας προσάπτεται είναι το νεανικό-εφηβικό της παρουσίας μας άρα και της πολιτικής μας δράσης, θα δείξουμε στους κύριους δημάρχους και ντόπιους μικροτσιφλικάδες από μπάτσους μέχρι δημοτικούς συμβούλους πως δε μασάμε κουτόχορτο. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με γεγονότα: οι συχνές επερωτήσεις στη βουλή από το βουλευτή της Χρυσής Αυγής Αρβανίτη και τον βουλευτή της ΝΔ Νταβλούρο το προηγούμενο διάστημα ήταν ξεκάθαροι σηματοδότες της κατάστασης που επρόκειτο να έλθει. Ο κύριος Αρβανίτης είναι ο δικηγόρος του Καλαμπόκα που δολοφόνησε τον Τεμπονέρα το '91. Ο κύριος Νταβλούρος είναι ο πρώην αστυνομικός διευθυντής Αχαΐας και διοικητής Ασφάλειας Πατρών, αυτός που χρεώνεται την εξάρθρωση των κυκλωμάτων της νύχτας, με άλλα λόγια την αλλαγή φρουράς στα βρώμικα νταραβέρια που ελέγχει το κράτος. Ακόμη είναι αυτός που στεκόταν δίπλα – δίπλα με τους παρακρατικούς, τάχα καταστηματάρχες, που συνέδραμαν το έργο των μπάτσων κατά των εξεγερμένων την Τρίτη 9 Δεκέμβρη του 2008 στην Πάτρα. Και να που μερικά χρόνια αργότερα, αυτά τα άνθη της αχαϊκής γης, ξανασυνεργάζονται ως θεματοφύλακες και εκφραστές του κοινού αισθήματος περί δικάιου, στοχοποιώντας μας και πλάθοντας το έδαφος για όσα έγιναν. Το αλισβερίσι μεταξύ κράτους και παρακράτους είναι συνεχές μέσα στο χρόνο και οι χάρες επιστρέφονται. Και μιας και μιλήσαμε για χάρες οι άλλοι 2 κύριοι και αντιδήμαρχοι, Σιγαλός και Στανίτσας, που έβαλαν την υπογραφή τους από μεριάς δήμου στις εκκενώσεις των τριών καταλήψεων να ξέρουν πως γνωρίζουμε πολύ καλά το ρόλο τους. Ειδικά για τον κύριο Σιγαλό γνωρίζουμε πως πρόκειται να πολιτευτεί και πως έχει πάρει από τώρα τα ψηφαλάκια του από τη Χρυσή Αυγή για τη χάρη που της έκανε να συνδράμει με τόσο άμεσο τρόπο το έργο της αστυνομίας. Αντίστοιχα και ο δήθεν κεντρο-αριστερός δήμαρχος Δημαράς δεν μπορεί να ξεπλύνει πια το όνομά του ούτε να περιφέρει στους δρόμους της πόλης το δημοκρατικό-προοδευτικό κ.λπ. του προφίλ, μιας και επί ημερών του ο Δήμος αποφάσισε να γίνει ένα με τον ακροδεξιό συρφετό ανοίγωντας τις πόρτες στην κρατική καταστολή. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως στην παράταξη Δημαρά όταν ήταν δήθεν μαχητική και ανεξάρτητη, πριν αναλάβει τη δημαρχία, υπήρχε και ο χρυσαυγίτης Βασίλης Κόκκαλης, στέλεχος της τοπικής οργάνωσης Πάτρας της Χ.Α. Οι πολιτικές καριέρες χτίζονται και σε υπόγεια κανάλια, η δημοκρατία ξεπλένει κάθε απόβρασμα που τώρα βρίσκει την ώρα να επανέλθει στο προσκήνιο λυσσώντας πια να μας τρίψει στη μούρη τη φασιστική, ναζιστική, φιλοχουντική και μισαλλόδοξη φύση του.
Το όλο παιχνίδι αφορά πολιτικές συμφωνίες μεταξύ κυρίων κάτω από το
τραπέζι που έχουν ως ορίζοντα την διαχείριση της κατάστασης μέσα σε ένα
πολιτικά ρευστό περιβάλλον, με τις επερχομενες δημοτικές εκλογές να
αποκτούν σημαίνουσα σημασία. Στο νέο πολιτειακό και κρατικό περιβάλλον
που βλέπουμε να διαρθρώνεται, η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ένας βαθμός
εξουσίας που θα υλοποιεί τα νεοφιλελεύθερα προγράμματα, ειδικά σε μια
πόλη με λιμάνι, φοιτητές, οικονομική ζωή, έργα που γίνονται στην
περιφέρειά της κ.λπ. Από την κορφή μέχρι τα νύχια το πολιτικό προσωπικό
αλλάζει και επιλέγονται αυτοί που καλούνται να αναπεξέλθουν στις
επιλογές κράτους και κεφαλαίου. Ο κάθε Δημαράς, Σιγαλός, Αρβανίτης,
Νταβλούρος και το κάθε μόρφωμα ή κόμμα που αντιπροσωπεύει έχει αυτό το
ρόλο και ανάλογα έχει και υποχρεώσεις αλλά και να λαμβάνει. Σε επίπεδο
ηγεσίας στην τοπική ΕΛΑΣ έχουν επέλθει αλλαγές ώστε να εφαρμοστούν τα
νέα δόγματα όπως και συμπληρωματικά διάφοροι εισαγγελείς και δικαστές
είναι πρόθυμοι να χτίσουν τις καριέρες τους πάνω στις ζωές μας
εφαρμόζοντας τις κυρίαρχες επιταγές ενάντια σε όσους αντιστέκονται. Στην
πόλη που ζούμε ξέρουμε για τα μεροκαματάκια που προσφέρουν οι
χρυσαυγίτες σε διάφορους δήθεν «άγριους», σε διάφορα σκουλήκια του
παρελθόντος. Όπως ξέρουμε για τις πολιτικές πιέσεις που υπάρχουν κάθε
φορά που διώκεται κάποιος αγωνιστής. Όπως ξέρουμε για τα μεροκάματα που
κάνουν ασφαλίτες σε νυχτερινά μαγαζιά, αλλά και το αλισβερίσι τους με
τον έλεγχο της πρέζας. Όπως ξέρουμε για διάφορους μπάτσους που
βασανίζουν μετανάστες, που τους κλέβουν λεφτά και κινητά, που τους
σκίζουν τα χαρτιά, που βγάζουν και κανα χαρτζιλίκι από τα κυκλώματα
μετακίνησης των μεταναστών. Οπως ξέρουμε σε τι άθλια κατάσταση ήταν πριν
μπούμε εμείς οι τρεις χώροι που εκκενώθηκαν, τι φράγκα είχαν φαγωθεί
από τους εκάστοτε διαχειριστές τους και πόσο ανοιχτά στην κοινωνία ήταν.
Κάτι κύριοι που ακόμη επιβιώνουν μέσα στον βούρκο του φαγοποτιού, της
κρατικής διαμεσολάβησης, του γλυψίματος και της εξουσίας είναι όσοι
σήμερα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την επιστροφή της ηρεμίας στην
πόλη, κλείνοντας το μάτι στα παρακρατικά σκουπίδια και παίρνοντας θέση
στην επίθεση που εξαπολύεται απέναντι σε όσους αγωνίζονται ενάντια στη
λεηλασία των ζωών μας.
Η λειτουργία των τοπικών ΜΜΕ ήταν ανέκαθεν ένας από τους πυλώνες που
στήριζαν τις ανηλεείς προσπάθειες ενάντια στους αναρχικούς,
αντιεξουσιαστές ή κοινωνικούς αγωνιστές. Από την πάντα παρούσα
«Πελοπόννησο» μέχρι και τις κωλοφυλλάδες αποχαύνωσης τύπου «Κόσμος» του
έγκριτου συμπορευτή και πληροφοριολήπτη των μπάτσων Φλαμή και το κάθε
τυχάρπαστο τοπικό κανάλι και site που ανακαλύπτει, δημιουργεί και
διαστρεβλώνει γεγονότα ορεγόμενο κανά αθηναϊκό ψίχουλο, τα τοπικά ΜΜΕ
έβαλλαν συνεχώς με κάθε τρόπο απέναντι στο κίνημα και τους χώρους του,
προσπαθώντας σε κάθε περίπτωση, σε κάθε γεγονός να απονοηματοδοτήσουν
την ύπαρξη, το λόγο, τις πράξεις μας. Με λίγα λόγια από τα τοπικά ΜΜΕ,
όσον αφορά ειδικά τις καταλήψεις, με ιδιαίτερη έμφαση στο Παράρτημα,
συνεχώς εκφραζόταν η αναγκαιότητα μιας άλλης διαχείρισής τους, η
αναγκαιότητα πάταξης των εστιών ανομίας, η αναγκαιότητα να εμφανιστεί
επιτέλους η πολιτική βούληση ούτως ώστε η πολιτεία να εξασφαλίσει την
εύρυθμη λειτουργία τους προς όφελος κάθε φορά και διαφορετικού
υποκειμένου. Άλλες φορές με πολεμικές και άλλες με συμπαθητικές
απόπειρες τα τοπικά ΜΜΕ εξέφραζαν καθολικά την κυρίαρχη γραμμή για τα
όσα συμβαίνουν από μεριάς όσων αγωνίζονται, προσπαθώντας να
διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα και να παρουσιάσουν τον αντιφασιστικό
αγώνα ως σύγκρουση μεταξύ άκρων, τους κατειλημμένους χώρους ως απειλή
για την τοπική κοινωνία, το σύνολο του αναρχικού / αντιεξουσιαστικού
κινήματος ως ενός συνονθυλεύματος ατόμων με άγνωστα κριτήρια και
επιλογές και στην καλύτερη των περιπτώσεων ως οργισμένων νέων,
παραμελημένων και με λάθος ρότα σε σχέση με το ήσυχο, νομοταγές και
εύρυθμο κοινωνικό σύνολο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι πως τώρα το
σύνολο του τοπικού αστικού τύπου κάνει εκκλήσεις για να βρεθεί μια λύση
για τη μελλοντική χρήση ειδικά του Παραρτήματος. Μια λύση που «θα αφορά
τη νεολαία, τον πολιτισμό, την πρόοδο, τη δημοκρατία». Μάλλον έχει
διαφανεί ήδη η πολιτική πρόταση και αυτή δεν είναι άλλη από την
δημοκρατική διαχείριση. Μια διαχείριση που περνά πάνω από τσιμέντα και
τούβλα και σκοπό έχει να αφαιρέσει τα αιχμηρά χαρακτηριστικά,
περιεχόμενα και επιλογές από τους χώρους αυτούς. Ο αντιφασιστικός αγώνας
πρέπει να είναι μια αναίμακτη καταγγελία, οι πορείες κηδείες ντυμένες
με βουβά βλέμματα και πνιγμένη οργή, ο πολιτισμός πρέπει να αφορά
οποιαδήποτε γλυκανάλατη, διαμεσολαβημένη μορφή σερβίρεται μέσα σε
καλοβαλμένα μέγαρα και χώρους, από ειδήμονες, με συνοδεία αντίτιμο και
ανάγκη για καλό ντύσιμο. Το στοίχημα είναι να μην υπάρχουν χώροι που
μπορεί να πάει ο καθένας χωρίς να πληρώσει, να τον στραβοκοιτάξουν, να
του πουν πως δεν έχει κάποιο θεσμικό ρόλο, να εκφραστεί, να
συνδιαλλαγεί, να οργανωθεί, να αντεπιτεθεί.
Τυχαίνει να είμαστε από αυτούς που δεν ξεχνούν εύκολα τι συμβαίνει γύρω μας και θυμόμαστε πράγματα και καταστάσεις.
Ο χώρος του Παραρτήματος είναι γνωστός στους πάντες και συνδεδεμένος
άρρηκτα με κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες του παρελθόντος αλλά και του
σήμερα. Από την εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 ενάντια στη χούντα, μέχρι
τους αγώνες ενάντια στο άρθρο 815 το ‘78-’80, από τα μαθητικά του ’91
μέχρι τα αντιπολεμικά του 2003, τα φοιτητικά του 2006-07 και τον
Δεκέμβρη του 2008 το Παράρτημα αποτέλεσε τον κατ’ εξοχήν χώρο που
έβρισκε τον εαυτό του οποιοσδήποτε αγωνιζόμενος επέλεγε να αντισταθεί
στις προσταγές της εξουσίας. Από τον Σεπτέμβρη του 2009 το Παράρτημα
άρχισε να λειτουργεί σαν κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο με σαφώς
διατυπωμένες αρχές λειτουργίας που εδράζονται στην εναντίωση στα μέσα
μαζικής ενημέρωσης, στην ιεραρχία, το ρατσισμό, το σεξισμό, το χρήμα και
τη λογική του κέρδους. Ως συλλογικότητα αποτελούμε κομμάτι του
και βρίσκουμε τον εαυτό μας τόσο στις αρχές λειτουργίας του Παραρτήματος
όσο και στην ιδιαίτερη ιστορία του.
Η κατάληψη του Μαραγκοπουλείου πραγματοποιήθηκε από εμάς και με τη
συνδρομή συντρόφων-ισσων τον Οκτώβρη του 2010. Ο χώρος που πήραμε στα
χέρια μας βρισκόταν σε άθλια κατάσταση με τόνους από μπάζα, σκουπίδια
και σοβαρά προβλήματα φθορών απο την πάνω απο 20 χρόνια εγκατάλειψή του.
Με συνοπτικές διαδικασίες αποκαταστήσαμε το χώρο σε όχι απλώς βιώσιμη,
αλλά αξιοζήλευτη κατάσταση, χτίζοντας, σοβατίζοντας, βάφοντας,
επιπλώνοντας, επιδιορθώνοντας ακόμα και την κατεστραμμένη από χρόνια
αποχέτευση, με σκοπό τη στέγαση των πολιτικών μας αναγκών, αποκτώντας
ένα ακόμα εργαλείο στη διεξαγωγή του κοινωνικού-ταξικού πολέμου. Στο
Μαραγκοπούλειο στεγάζονταν (με δικούς μας πόρους) δανειστική βιβλιοθήκη,
βιβλιοπωλείο κινηματικών εκδόσεων και αυτοοργανωμένων έντυπων
εγχειρημάτων, εκτενές ιστορικό κινηματικό αρχείο, χαριστικό/ανταλλακτικό
παζάρι, ενώ πέρα από τις πολυάριθμες πολιτικές εκδηλώσεις που λάμβαναν
κατά καιρούς χώρα, σε μόνιμη βάση πραγματοποιούνταν συλλογικές κουζίνες
και πολιτικά καφενεία με θεματικές ενότητες. Πάντα φυσικά με ανοιχτά
κοινωνικά χαρακτηριστικά και με διαύλους επικοινωνίας ανοιχτούς με τη
γειτονιά μας, η οποία αγκάλιασε το εγχείρημα από την πρώτη στιγμή. Τα
ξεκάθαρα αναρχικά χαρακτηριστικά του εγχειρήματος το έθεσαν από την
πρώτη στιγμή στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής. Από την πρώτη
απόπειρα εκκένωσης της κατάληψης τον Δεκέμβρη του 2010, μερικούς μήνες
μετά την οικειοποίηση του χώρου από πλευράς μας, και την πανηγυρική
ανακατάληψη, 3 μέρες μετά την αστυνομική επιχείρηση, παραμονή
πρωτοχρονιάς του 2011, ως τις επιθετικές κινήσεις των παρακρατικών της
Χ.Α. σε αγαστή συνεργασία με τις αστυνομικές δυνάμεις. Με τις τελευταίες
να αποσκοπουν ουσιαστικά στη δημιουργία καταστάσεων έντασης ώστε να
θέσουν ζήτημα δημόσιας τάξης για το Μαραγκοπούλειο και να δώσουν την
απαραίτητη αβάντα στο κράτος να επέμβει. Υπερασπιστήκαμε την κατάληψή
μας όπως είναι αυτονόητο, γνωρίζοντας ότι ο αντιφασισμός δεν μπορεί να
εσωκλείεται σε χωροταξικά όρια. Δεν ήμασταν απλά ένα αντιφασιστικό
ανάχωμα μα ένα σύνολο θέσεων που έχουμε ως αναρχικοί και προβάλλουμε στο
περιβάλλον μας, προωθώντας την αλληλεγγύη, την αντίσταση και την
αυτοοργάνωση. Βάζοντας στους διπλανούς μας ερωτήματα και ερχόμενοι σε
ζύμωση μαζί τους, για το πώς μπορούμε όχι μόνο να αντισταθούμε αλλά και
να ζήσουμε καθημερινά. Η κατάληψή μας ήταν η έμπρακτη πραγμάτωση των
θέσεων που έχουμε ως άνθρωποι και αυτό δε σβήνει με τίποτα. Στην τελική,
η άρνησή μας προς την ιδιοκτησία, τη λεηλασία των αγαθών, η υπεράσπιση
της χρήσης τους από όλους ισότιμα είναι ζητήματα που πρέπει να
αναλογιστούν όλοι και μάλιστα τώρα. Δεν πράξαμε τίποτα περισσότερο από
το να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Κάτι που θα κρέμεται σε πολλά
χείλη από το Σεπτέμβρη, όταν η εφορία θα παίρνει σπίτια για ψύλλου
πήδημα.
Το γιατί οι αναρχικοί και οι υποδομές τους γίνονται στόχος του
πολυεπίπεδου βόθρου που κυβερνά αυτή τη χώρα είναι κάτι στο οποίο μόνο
κάποιος αδαής δεν θα μπορούσε να απαντήσει. Πρεσβεύουμε όλα όσα το
σύστημα εκμετάλλευσης δεν διδάσκει, όλα όσα είναι και στην ουσία πέρα
από τα όρια της κατανόησης του, όλους τους δρόμους που θα οδηγήσουν εν
τέλει στον αφανισμό του. Στην εποχή της βάναυσης επιβολής
νεοφιλελεύθερων δογμάτων, σερβιρισμένων στην πιατέλα της εθνικής
σωτηρίας, ανάκαμψης και ακμής, με λίγα λόγια την απελπισμένη προσπάθεια
διάσωσης του ντόπιου καπιταλισμού, δεν υπάρχουν περιθώρια για
αδιαμεσολάβητη επικοινωνία και έκφραση. Δεν υπάρχει χώρος για ψυχαγωγία
χωρίς αφεντικό, κερδοφορία, εμπόριο. Δεν νοείται η θέση του να
μοιράζεσαι συντροφικά ένα πιάτο φαγητό με κάποιον χωρίς να του ζητάς
αστυνομική ταυτότητα. Δεν στεριώνει σε ευνομούμενη πολιτεία κάποιοι
ταραχοποιοί καταληψίες να δημιουργούν πρόβλημα στους νεοναζί
αβανταδόρους του θεόπνευστου κυβερνητικού έργου. Οι κυρίαρχοι έρχονται
αντιμέτωποι με την ίδια την οργάνωση ζωής και καθημερινότητας έξω από
θεσμικά πλαίσια και εχθρικά απέναντι σ' αυτά, απαλείφοντας
διαμεσολάβηση, εμπόρευμα, αλλοτρίωση, ιεραρχία, σεξισμό, ρατσισμό, κάθε
μοριακό συστατικό του κόσμου της εξουσίας. Η πολεμική, οι εχθροπραξίες
και οι αντιπροτάσεις απέναντι στα ανωτέρω διαπνέονται από την
αλληλεγγύη, την αυτοοργάνωση, την αλληλοβοήθεια, την συντροφικότητα, τα
μοριακά δηλαδή, συστατικά της λογικής της Αναρχίας.
Η Αναρχία, καθίκια εξουσιαστές, είναι τα μυαλά, οι καρδιές και τα χέρια
των ανθρώπων της. Είναι η ανίατη επιδημία που έχει προσβάλλει το
άρρωστο τεχνητό σας οικοσύστημα, ο ακάνθινος κισσος που διαβρώνει τα
μάρμαρα του λαμπρού ναού που ονομάζεται σύγχρονος πολιτισμός.
Μπάτσοι, δικαστές, δήμαρχοι και τα λοιπά τσιράκια τους, ας βάλουν όλοι
καλά στο μυαλό τους ότι οι καταλήψεις μας δεν είναι τα ντουβάρια, οι
τοίχοι και τα πορτοπαράθυρα που τσιμεντώθηκαν. Οι καταλήψεις μας είναι
αυτά που κυοφορούνται εντός τους και εντός μας. Είναι οι σχέσεις που
πλάθουμε μεταξύ μας, είναι οι έρωτες μας, οι τσακωμοί μας, οι συζητήσεις
μας, τα όνειρα, οι ραδιουργίες και τα σχέδια μας για ολική ανατροπή, τα
τσιτωμένα νέυρα στα καραούλια επαγρυπνώντας για τους μπάσταρδους, οι
άνομες συνευρέσεις μας και οι ένοχες συντροφικότητες.
Για όλους τους λόγους του κόσμου κατάληψη
Για όλους τους λόγους του κόσμου πόλεμος ενάντια σε κάθε είδους εξουσία
Για την Αναρχία
Πέρασμα, συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης
ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΘΑΨΕΤΕ ΑΛΛΑ ΞΕΧΑΣΑΤΕ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΠΟΡΟΣ
Μετά από την εκκένωση τριών καταλήψεων στην Πάτρα, ως σχολείο
μεταναστών νιώθουμε την αναγκαιότητα να βάλουμε και εμείς κάποια
πράγματα στη θέση τους.
Τι είναι το σχολείο μεταναστών και γιατί στεγάζεται στο παράρτημα...
Το σχολείο μεταναστών ξεκίνησε σαν μια πρωτοβουλία πριν από τρία
χρόνια στο χώρο του Παραρτήματος με σκοπό όχι την φιλανθρωπία αλλά την
ουσιαστική επικοινωνία και την αλληλοβοήθεια μεταξύ ανθρώπων που
κουβαλούν διαφορετικές κουλτούρες και βιώματα. Το Παράρτημα σαν ένας
χώρος που δεν χωράνε επίπλαστοι διαχωρισμοί που έχουν να κάνουν με την
φυλή, το χρώμα και τη χώρα προέλευσης είχε όλα αυτά το χρόνια ένα
ξεχωριστό ρόλο στη ζωή των μεταναστών που ζουν ή περνάνε από την Πάτρα.
Μέσα από την καθημερινή επαφή και τις σχέσεις που αναπτύξαμε νιώσαμε την
αναγκαιότητα να γκρεμίσουμε το τείχος που υψώνει η γλώσσα και να
εφαρμόσουμε τις έννοιες της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας στην
πράξη. Τα μαθήματα που γίνονται καθημερινά τα τελευταία τρία χρονιά δεν
ακολουθούν την τυπική διάρθρωση του σχολείου, το ρόλο του δασκάλου -
αυθεντία αλλά βασίζονται στην αλληλεπίδραση μεταξύ “δάσκαλου” - ”μαθητή”
, στην κάλυψη των καθημερινών αναγκών επικοινωνίας των μεταναστών.
Προφανώς μια δομή τέτοιου είδους δε θα μπορούσε πάρα να είναι δυναμική
και να εξελίσσεται διαρκώς. Έτσι τα μαθήματα δεν περιορίστηκαν μονό στην
εκμάθηση Ελληνικών στους μετανάστες αλλά στη συνέχεια και οι ίδιοι
ξεκίνησαν μαθήματα Αραβικής γλώσσας σε όσους-ες ενδιαφέρονταν. Ακόμη,
πριν δυο χρόνια τα μαθήματα του σχολείου επεκτάθηκαν και σε άλλη μια
κοινωνική ομάδα, τους ρομά, που ανέκαθεν βρισκόταν στο περιθώριο της
“πολιτισμένης” κοινωνίας. Μικρά παιδιά με τα οποία βρισκόμασταν στις
πλατείες και στο Παράρτημα βλέποντας τα μαθήματα που ήδη γίνονταν
ζήτησαν να συμμετέχουν και αυτά, μιας και το σχολείο δεν ήταν γι αυτά
αυτονόητο. Αφιερώνοντας προσωπικό χρόνο, κόπο και χρήμα (αφού προφανώς
δεν είχαμε και ούτε θέλαμε ποτέ καμία σχέση με κρατικούς πόρους, ΜΚΟ),
διαμορφώσαμε τους χώρους μας, βρήκαμε και τυπώσαμε υλικό για τα
μαθήματα, μοιραστήκαμε κουλτούρες και βιώματα, μουσικές και γεύσεις.
Επιλέξαμε να στεγάσουμε το εγχείρημα μας και να συμμετέχουμε στη
κατάληψη Παραρτήματος όχι επειδή δεν είχαμε κάποιον άλλο χώρο να το
κάνουμε αλλά επειδή το αντιλαμβανόμαστε σαν ένα ζωντανό χώρο που
διέπεται από τις αρχές της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης, σαν μια
εστία αντίστασης, σαν ένα ορμητήριο καθημερινού αγώνα.
Ένα μικρό χρονικό...
Φυσικά χώροι με τέτοια χαρακτηριστικά δεν θα μπορούσαν παρά να είναι
ένα αγκάθι στην εύρυθμη λειτουργία του κράτους. Έτσι τα ξημερώματα της
Δευτέρας 5 Αυγούστου , στα πλαίσια ευρείας αστυνομικής επιχείρησης και
με τη συνδρομή δυνάμεων καταστολής από την Αθήνα, εκκενώνονται τρεις
καταλήψεις στην Πάτρα, η κατάληψη Παραρτήματος, η κατάληψη
Μαραγκοπούλειο και το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι στα ΤΕΙ. Πέντε σύντροφοι
που βρίσκονταν στην κατάληψη Μαραγκοπουλείου συλλαμβάνονται και
οδηγούνται στα κρατητήρια (σε κελιά με απαράδεκτες συνθήκες υγιεινής που
ενώ χωράνε το πολύ 10 άτομα, στοιβάζονται πάνω από 20, εκ των οποίων οι
περισσότεροι μετανάστες που βρίσκονται έγκλειστοι για μήνες χωρίς
δικαίωμα προαυλισμού). Ταυτόχρονα έντεκα αλληλέγγυοι-ες που προσπάθησαν
να προσεγγίσουν την κατάληψη προσάγονται για να αφεθούν ελεύθεροι-ες
μετά από λίγες ώρες. Στους 5 συλληφθέντες αποδίδονται κατηγορίες για
διακεκριμένες φθορές, ρευματοκλοπή, διατάραξη οικιακής ειρήνης, παράνομη
βία, απείθεια και παράβαση του Νόμου περί όπλων. Την Τρίτη 6/8 οι
συλληφθέντες οδηγούνται ενώπιον εισαγγελέα και η δική παίρνει αναβολή
μέχρι τις 13 Αυγούστου. Εν τω μεταξύ, πάνω από 100 αλληλέγγυοι-ες
βρίσκονται έξω από τα δικαστήρια όπου διμοιρίες ΜΑΤ προκαλούν, βρίζουν
και κλοτσούν τους συγκεντρωμένους συντρόφους-ισσες. Αστυνομία, ΜΜΕ και
δημοτική αρχή θριαμβολογούν για την «ανακατάληψη» των χώρων από το
κράτος. Χώροι που μέχρι χθες στέγαζαν πλήθος συλλογικοτήτων (πολιτικές
ομάδες, ραδιοφωνικό σταθμό, φοιτητικά σχήματα, ποδηλατικό συνεργείο,
σχολείο μεταναστών, αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο, μπαρ, κουκλοθέατρο και
πολλά άλλα) και αποτελούσαν κομμάτι των κοινωνικών και ταξικών αγώνων
αδειάζουν, σφραγίζονται, χτίζονται από δημοτικούς υπαλλήλους και
φυλάσσονται από διμοιρίες ΜΑΤ .
Η επίθεση στις τρεις καταλήψεις δεν ήταν ουρανοκατέβατη...
Στην επερώτηση που έκανε στη βουλή στις αρχές του Ιουλίου ο βουλευτής
της Νέας Δημοκρατίας και πρώην διοικητής της ασφάλειας Πατρών Νταβλούρος
(γνωστός για τη πολιτική τους θέση και τις σχέσεις του με μπράβους και
λοιπά καλόπαιδα του υποκόσμου) ζητούσε από τον Δένδια να “αποκαταστήσει
τη νομιμότητα στα συγκεκριμένα κτίρια”. Από την άλλη τα τοπικά ΜΜΕ
συνεχώς έκαναν νύξεις προς την πολιτεία για την “ανακατάληψη” των χώρων
και διεξήγαγαν ένα πόλεμο λάσπης απέναντι στους χώρους και τους
καταληψίες, προσπαθώντας να δημιουργήσουν το απαιτούμενο κλίμα για την
αστυνομική επέμβαση. Προφανώς και η Δημοτική αρχή έπαιξε το ρόλο που της
αναλογούσε σε όλο αυτό το πανηγύρι. Πέρα από το πράσινο φως που
δόθηκε στην επιχείρηση, συγκεκριμένα μέλη του δημοτικού συμβουλίου όπως ο
αντιδήμαρχος πρασίνου Σιγαλός άσκησε πιέσεις και ουσιαστικά πήρε πάνω
του τις εκκενώσεις, προσπαθώντας να αντλήσει πολιτική υπεραξία και να
χαϊδέψει τα αφτιά τον μελλοντικών του χρυσαυγιτών ψηφοφόρων. Έτσι και
αλλιώς καιρό τώρα οι αποφάσεις και οι σχεδιασμοί του κράτους συμβαδίζουν
με την πολιτική ατζέντα της χρυσής αυγής.
Αυτά που συνέβησαν τις τελευταίες μέρες στην Πάτρα έρχονται να
συμπληρώσουν τη γενική πολιτική του κράτους έκτακτης ανάγκης, μια
πολιτική που εκφράζεται μέσα από απολύσεις, κατάργηση της δημόσιας
υγείας, συρρίκνωση της δημόσιας παιδείας μέσα από τις απολύσεις και τις
μετατάξεις των εκπαιδευτικών, επιτάξεις απεργιών, πλειστηριασμούς
σπιτιών, καταστροφή του φυσικού πλούτου στο όνομα της ανάπτυξης. Μια
πολιτική που έχει σαν αποτέλεσμα άνθρωποι να ζουν τρώγοντας από τα
σκουπίδια, να διώκονται για τη συμμετοχή τους σε κοινωνικούς αγώνες και
τις αυτοκτονίες τα τελευταία δυο χρόνια να έχουν φτάσει πάνω από τις δύο
χιλιάδες. Η επίθεση που δέχονται οι από κάτω αυτής της κοινωνίας είναι
συνολική, ο σκοπός του κράτους είναι να επιβάλει το φόβο σε κάθε έκφανση
της καθημερινότητας, να σβήσει κάθε πεδίο αντίστασης.
Αυτός ακριβώς είναι και οι λόγος που το κράτος επέλεξε να επιτεθεί στις
καταλήψεις, να χτυπήσει αυτό που οι χώροι αυτοί πρεσβεύουν, τη λογική
της αυτοοργάνωσης, τις έννοιες της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας.
Να φιμώσει οποιαδήποτε φωνή εναντίωσης στο υπάρχον. Μία κοινωνία που
βαδίζει με μαθηματική ακρίβεια προς τον ολοκληρωτισμό πρέπει να είναι
μια κοινωνία ησυχίας , τάξης και ασφάλειας. Σε μια τέτοια κοινωνία είναι
ανεπιθύμητη η αλληλεγγύη σε καταπιεζόμενα κομμάτια αλλά απαραίτητος ο
“Ξένιος Δίας” και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σε μια τέτοια κοινωνία δεν
χωράνε εστίες αντίστασης αλλά χωράνε τα γραφεία της Χρυσής Αυγής.
Όσον αφορά τα σχέδια αξιοποίησης των χώρων ...
Πολλά έχουν ακουστεί, και ειδικότερα για το Παράρτημα. Οι δημοτικές
αρχές έχουν πολλά σχέδια, από τη στέγαση των πολιτιστικών συλλόγων του
δήμου μέχρι χώρο ιστορικής μνήμης- μνημείου για το Νοέμβρη του ’73. Το
Παράρτημα δεν είναι και ούτε πρόκειται να γίνει ένα αποστειρωμένο
μουσείο. Όλα αυτά τα χρόνια, αποτελούσε και αποτελεί ένα χώρο άρρηκτα
συνδεδεμένο με τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες της πόλης, μια
ζωντανή εστία αντίστασης.
Ας έχουμε στο νου μας ότι χώροι προς αξιοποίηση υπάρχουν ( άσχετα με
το αν δεν υπάρχουν αρκετά χρήματα για να πληρωθούν οι εργαζόμενοι του
Δήμου), αλλά και ότι όσες φορές στο παρελθόν είχε γίνει προσπάθεια
αξιοποίησης του Παραρτήματος το αποτέλεσμα ήταν φαγοπότι εκατομμυρίων
δραχμών από τη δημοτική αρχή, «τυχαίες» πυρκαγιές και εγκατάλειψη.
Άλλωστε, είναι κάτι παραπάνω από προφανές, ότι το χτίσιμο των χώρων με
τρεις στρώσεις τούβλα δεν έχει στόχο την “αξιοποίηση” τους με τον
οποιονδήποτε τρόπο αλλά τον πλήρη αποκλεισμό τους από τον κόσμο που τους
έδινε ζωή.
Χώροι που έμεναν και ρήμαζαν όλα αυτά το χρόνια βρήκαν ζωή μέσα από την
προσωπική και συλλογική δουλειά όσων αποφάσισαν να τα καταλάβουν, να τα
διαμορφώσουν και να τα καταστήσουν ένα ουσιαστικό πεδίο αντίστασης,
ζύμωσης και αλληλεγγύης μέσα στη ζοφερή καθημερινότητα .Οι χώροι μας
ήταν, είναι και θα είναι ζωντανοί όσα τούβλα και να βάλουν, όσες
διμοιρίες και να τους φυλάνε. Οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι και οι
καταλήψεις δεν είναι μόνο τα ντουβάρια αλλά και όλοι εμείς.
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ, ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ
ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ 5 ΣΥΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΕΙΟΥ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΡΙΤΗ 13/8
11.30 ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΟΛΓΑΣ ΚΑΙ 13.00 ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ
Σχολειό Μεταναστών “Το Τελευταίο Θρανίο”
We offer love, when all around us we see hate
We ask for truth, yet receive only lies
We gather hope, whilst you lay content in your despair
We build strengths, in order to replace your weakness
We offer peace, yet in your darkness you make war
We seek new life, but you and your culture create death
We cry out, to destroy the silence
We scream so loud, yet hear no echo
We ask for truth, yet receive only lies
We gather hope, whilst you lay content in your despair
We build strengths, in order to replace your weakness
We offer peace, yet in your darkness you make war
We seek new life, but you and your culture create death
We cry out, to destroy the silence
We scream so loud, yet hear no echo
In darkness there is no choice…
Ξημερώματα
5/08/2013 άλλη μια χολιγουντιανή υπερπαραγωγή καταστολής λαμβάνει χώρα στην
Πάτρα. Σε αγαστή συνεργασία δήμος, πυροσβεστική και τοπική ΕΛ.ΑΣ. ενισχυόμενη
με διμοιρίες ΜΑΤ από την Αθήνα επιχειρούν και εκκενώνουν ταυτόχρονα τις
καταλήψεις Στέκι ΤΕΙ, Μαραγκοπούλειο και Παράρτημα.
Συλλαμβάνουν πέντε άτομα που βρίσκονται εντός της κατάληψης Μαραγκοπούλειο ενώ, προσάγονται οι πρώτοι έντεκα αλληλέγγυοι –ες που σπεύδουν προς το κατειλημμένο κτίριο. Λίγο αργότερα πραγματοποιείται συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από την ΓΑΔΑ στην οδό Ερμού, όπου απαιτείται η άμεση απελευθέρωση προσαχθέντων και συλληφθέντων. Λίγες ώρες μετά αφήνονται οι έντεκα προσαχθέντες και εν συνέχεια (μετά τη μεταγωγή τους στα δικαστήρια Πάτρας) αφήνονται και οι πέντε συλληφθέντες της κατάληψης Μαραγκοπουλείου μετά την απόδοση κατηγοριών.
Η αλήθεια είναι ότι κανένας δεν έπεσε από τα σύννεφα ώς αναφορά την συγκεκριμένη επιχείρηση. Όλοι ξέρουμε ότι αργά ή γρήγορα, στα πλαίσια του δόγματος της μηδενικής ανοχής και της επίθεσης που έχει εξαπόλυσει το κράτος και οι μηχανισμοί του σε όλα τα αντιστεκόμενα κομμάτια (μέρος αυτώνοι καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι), το κράτος θα έδειχνε τα δόντια του και στην Πάτρα. Ακολουθώντας ακριβώς την ίδια λογική, τρομοκράτησης και βίαιης επιβολής του «δημοκρατικού»καθεστώτος που υιοθετήθηκε στις καταλήψεις ΔΕΛΤΑ, ΒΙΛΛΑ ΑΜΑΛΙΑΣ, ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ, ΛΕΛΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ στο ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ 98 FM κ.α., η κυριαρχία επιτέθηκε και «αποκατέστησε» την «νομιμότητα», χτυπώντας τρεις εστίες«ανομίας» και επαναφέροντας την τάξη και την ασφάλεια στους δρόμους της Πάτρας. Μετά την δήλωση-tweet του Μπουμπούκου «...και μετά ερχόμαστε Πάτρα», μετά τις εξαγγελίες περί ξεκουκουλώματος κουκουλοφόρων, πάταξης της εγκληματικότητας στα αστικά κέντρα, επανακατάληψης των δρόμων από τους επικίνδυνους για την δημόσια ζωή μετανάστες, επερωτήσεις ακροδεξιών και φασιστών στη βουλή για τους κατειλημμένους χώρους, το κράτος ακολουθώντας την ακροδεξιά του ατζέντα αποπειράται να καταπνίξει κάθε μορφή αντίστασης, κάθε μορφή αγώνα για ζωή και ελευθερία, στρώνοντας με ροδοπέταλα το δρόμο για την περαιτέρω άνοδο της φασιστικής- ναζιστικής λογικής της βαρβαρότητας, του αλληλοφαγώματος και του κοινωνικού κανιβαλισμού, σε μια προσπάθεια να πραγματοποιήσει το καπιταλιστικό του καθήκον. Με άλλα λόγια το ζητούμενο για τους διαχειριστές της εξουσίας είναι η παγίωση μιας νηνεμικής, απαθούς και δεδομένα (κατ’εμάς) συνένοχης στάσης ζωής που θα υιοθετηθεί καθολικά από τις διάφορες κοινωνικές ομάδες και στρώματα, με διακύβευμα όλων αυτών, οι λογικές «διαιρεί και βασίλευε» και «αποφασίζω και διατάζω» να αποτελούν αδιαμφισβήτητη κανονικότητα στην ζωή όλων.
Λίγα λόγια για το Παράρτημα. Το Παράρτημα αποτελεί μια από τις ιστορικότερες καταλήψεις στον ελλαδικό χώρο και αυτό γιατί το παρελθόν του είναι άρτια συνδεδεμένο με τους σημαντικότερους και δυναμικότερους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες της σύγχρονης ιστορίας. Από την κατάληψη του Νοέμβρη του ’73 από φοιτητές και αγωνιστές ενάντια στην δικτατορία, τις καταλήψεις για τις δολοφονίες Καλτεζά και Τεμπονέρα, το πρώτο συνέδριο αναρχικών, τα μαθητικά του ’98, την επαναοικιοποίηση του χώρου από το κινηματογραφικό τμήμα του Παν/μιου Πατρών, την κατάληψη και την δημιουργία του χώρου σε κέντρο αγώνα για του εφτά συλληφθέντες της Θεσ/κης το 2003, τα φοιτητικά του 2006/2007, την εξέγερση του 2008,μέχρι και σήμερα το Παράρτημα έχει παίξει καταλυτικό ρόλο στη συσπείρωση των εκάστοτε αγωνιζόμενων, έχει στεγάσει διαδικασίες μέσα από τις οποίες έχει εμπλουτιστεί ο λόγος και η δράση διαφόρων ομάδων, ατόμων και συλλογικοτήτων, καθώς και έχει συνεισφέρει με τις δομές και τις υποδομές που έχουν δημιουργηθεί μέσα σε αυτό, στο να γίνει κατανοητό, το ότι, η ελευθερία, η ισότητα, η αξιοπρέπεια, η αλληλεγγύη δεν είναι απλά όροι που συναντώνται σε λεξικά, αλλά έννοιες που πραγματώνονται, παίρνουν σάρκα και οστά εάν και εφόσον το επιλέξουμε και κινηθούμε προς αυτά. Εμείς την επιλογή αυτή την κάναμε.
Από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 παρέες ανθρώπων (τον οποίον το PortoPatrasso είναι ουσιαστικά συνέχεια), ξεκίνησαν να οικειοποιούνται ανά τακτά χρονικά διαστήματα το χώρο του Παραρτήματος για συναυλίες κατά κύριο λόγο, βάζοντας όμως τα πρώτα λιθαράκια για να μπορούμε σήμερα να μιλάμε για αυτοοργάνωση και αντιεμπορική λογική, τουλάχιστον στο πολιτιστικό κομμάτι. Όσο περνούσαν τα χρόνια οι όροι αυτοί, γιγαντώνονταν και παγιώνονταν όλο και περισσότερο, μέχρι το σημείο που αυτοί έγιναν πολιτική πεποίθηση και στάση ζωής, αρχές και χαρακτηριστικά που μας συνοδεύουν αδιαπραγμάτευτα έως σήμερα. Το PortoPatrasso από το 2001 έθεσε στο εσωτερικό του τις αρχές του αντιεμπορικού, αντιιεραρχικού και αντί ΜΜΕ προτάσσοντας μια διαφορετική κουλτούρα, και διαχωρίζοντας τη θέση του από την κυρίαρχη κουλτούρα της τέχνης, του star system και τον λογικών του καλλιτέχνη-ακροατή, ειδικού και μη... Υπήρξε συνειδητή και πολιτική η απόφαση να αποποιηθούμε και να ταχθούμε ανταγωνιστικά ως προς αυτούς τους όρους και λογικές, έχοντας σαν πάγια θέση μας, το ότι η έκφρασηδεν είναι προνόμιο των λίγων, ειδικών, ταλαντούχων αλλά δικαίωμα και ανάγκη όλων.
Η απόφαση μας να δραστηριοποιηθούμε στο Παράρτημα, είναι απόρια των αντίστοιχων λογικών και αρχών που είχαν ξεκινήσει να ισχύουν για τον περισσότερο κόσμο που το χρησιμοποιούσε καθώς επίσης επειδή αναγνωρίσαμε το συγκεκριμένο εγχείρημα, ως κομμάτι του γενικότερου ριζοσπαστικού κινήματος που ριζώνει συνειδητά όλο και περισσότερο στο χώρο, με ολοένα σαφή κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά.Και για να μην ξεχνιόμαστε. Εσείς οι διάφοροι καλοθελητές των διαφόρων πολιτιστικών συλλόγων, που εποφθαλμιάτε το Παράρτημα για τα ετήσια πανηγυράκια σας, τα εθιμοτυπικά σας happenings, να ξέρετε ότι για εμάς δεν είστε τίποτα άλλο από κομμάτι του πάζλ, που συνθέτει το «δημοκρατικό» προσωπείο της κρατικής, καπιταλιστικής επέλασης. Οπότε θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας, έτσι ώστε οι απελευθερωμένοι χώροι να μην έρθουν σε εσάς, ούτε στα ποιό τρελά σας όνειρα...
Η μέχρι στιγμής εκτενέστερη αναφορά μας στο Παράρτημα (έτσι για να εξηγούμαστε), δεν γίνεται επειδή το κράτος και τα όλων των ειδών τσιράκια του επέλεξαν να επιτεθούν στο συγκεκριμένο αυτοδιαχειριζόμενο χώρο, έγινε γιατί αυτός ήταν ο χώρος στον οποίο στεγαστήκαμε. Εκτός από την συναισθηματική φόρτιση που μπορεί να επέφερε η εκκένωση αυτή, η αλήθεια είναι ότι δεν νιώθουμε ηττημένοι. Ίσα ίσα πιο αποφασισμένοι από ποτέ, να διεκδικήσουμε και να ξαναπάρουμε αυτά που μας ανήκουν. Γιατί εμείς δεν είμαστε μόνο στο Παράρτημα. Δεν βρισκόμαστε μόνο στο Στέκι στα ΤΕΙ, στο Μαραγκοπούλειο, στη Βίλλα Αμαλίας, στη Σκαραμαγκά, στη Δελτα, στις ραδιοφωνικές συχνότητες μέσα από τις οποίες επικοινωνούσαμε τις ανάγκες και αρνήσεις μας. Βρισκόμαστε σε όλα τα αυτοδιαχειριζόμενα, αντιεξουσιαστικά, αναρχικά, ριζοσπαστικά εγχειρήματα, στο πλάι των από κάτω αυτού του κόσμου, δίπλα στους καταπιεσμένους και ενάντια σε κάθε εξουσία και κυριαρχία, ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό και την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Δεν έχουμε κανένα φετίχ με τα ντουβάρια και την ύλη. Δεν είμαστε η φυσική μας υπόσταση αλλά η πολιτική μας φύση. Και γι’αυτό δε θα χαριστούμε σε κανέναν και δε θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε, δε θέλουμε χάδια και δε θα χαϊδέψουμε κανέναν. Οι σχέσεις που χτίσαμε και θα συνεχίζουμε να χτίζουμε, είναι συντροφικές, κοινοτικές, συλλογικές, φιλικές, βασισμένες σε ειλικρίνεια, κατανόηση, σεβασμό, αλληλεγγύη και ελευθερία. Και με όπλο αυτές τις σχέσεις θα συνεχίζουμε να παλεύουμε. Θα ξαναμπούμε στα άδεια κτίρια, θα βρεθούμε μπροστά σε κάθε καταπιεστή. Θα ξαναζωντανέψουμε τις νύχτες με την μουσική μας και θα στοιχειώνουμε για πάντα τα συντηρητικά τους όνειρα. Γιατί έτσι πρέπει, για ένα κόσμο βασισμένο στην ελευθερία, την ισότητα, την αξιοπρέπεια και την αλληλεγγύη.
Για πάντα αμετανόητοι, καταληψίες, πολιτιστικοί τρομοκράτες
Συλλαμβάνουν πέντε άτομα που βρίσκονται εντός της κατάληψης Μαραγκοπούλειο ενώ, προσάγονται οι πρώτοι έντεκα αλληλέγγυοι –ες που σπεύδουν προς το κατειλημμένο κτίριο. Λίγο αργότερα πραγματοποιείται συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από την ΓΑΔΑ στην οδό Ερμού, όπου απαιτείται η άμεση απελευθέρωση προσαχθέντων και συλληφθέντων. Λίγες ώρες μετά αφήνονται οι έντεκα προσαχθέντες και εν συνέχεια (μετά τη μεταγωγή τους στα δικαστήρια Πάτρας) αφήνονται και οι πέντε συλληφθέντες της κατάληψης Μαραγκοπουλείου μετά την απόδοση κατηγοριών.
Η αλήθεια είναι ότι κανένας δεν έπεσε από τα σύννεφα ώς αναφορά την συγκεκριμένη επιχείρηση. Όλοι ξέρουμε ότι αργά ή γρήγορα, στα πλαίσια του δόγματος της μηδενικής ανοχής και της επίθεσης που έχει εξαπόλυσει το κράτος και οι μηχανισμοί του σε όλα τα αντιστεκόμενα κομμάτια (μέρος αυτώνοι καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι), το κράτος θα έδειχνε τα δόντια του και στην Πάτρα. Ακολουθώντας ακριβώς την ίδια λογική, τρομοκράτησης και βίαιης επιβολής του «δημοκρατικού»καθεστώτος που υιοθετήθηκε στις καταλήψεις ΔΕΛΤΑ, ΒΙΛΛΑ ΑΜΑΛΙΑΣ, ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ, ΛΕΛΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ στο ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ 98 FM κ.α., η κυριαρχία επιτέθηκε και «αποκατέστησε» την «νομιμότητα», χτυπώντας τρεις εστίες«ανομίας» και επαναφέροντας την τάξη και την ασφάλεια στους δρόμους της Πάτρας. Μετά την δήλωση-tweet του Μπουμπούκου «...και μετά ερχόμαστε Πάτρα», μετά τις εξαγγελίες περί ξεκουκουλώματος κουκουλοφόρων, πάταξης της εγκληματικότητας στα αστικά κέντρα, επανακατάληψης των δρόμων από τους επικίνδυνους για την δημόσια ζωή μετανάστες, επερωτήσεις ακροδεξιών και φασιστών στη βουλή για τους κατειλημμένους χώρους, το κράτος ακολουθώντας την ακροδεξιά του ατζέντα αποπειράται να καταπνίξει κάθε μορφή αντίστασης, κάθε μορφή αγώνα για ζωή και ελευθερία, στρώνοντας με ροδοπέταλα το δρόμο για την περαιτέρω άνοδο της φασιστικής- ναζιστικής λογικής της βαρβαρότητας, του αλληλοφαγώματος και του κοινωνικού κανιβαλισμού, σε μια προσπάθεια να πραγματοποιήσει το καπιταλιστικό του καθήκον. Με άλλα λόγια το ζητούμενο για τους διαχειριστές της εξουσίας είναι η παγίωση μιας νηνεμικής, απαθούς και δεδομένα (κατ’εμάς) συνένοχης στάσης ζωής που θα υιοθετηθεί καθολικά από τις διάφορες κοινωνικές ομάδες και στρώματα, με διακύβευμα όλων αυτών, οι λογικές «διαιρεί και βασίλευε» και «αποφασίζω και διατάζω» να αποτελούν αδιαμφισβήτητη κανονικότητα στην ζωή όλων.
Λίγα λόγια για το Παράρτημα. Το Παράρτημα αποτελεί μια από τις ιστορικότερες καταλήψεις στον ελλαδικό χώρο και αυτό γιατί το παρελθόν του είναι άρτια συνδεδεμένο με τους σημαντικότερους και δυναμικότερους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες της σύγχρονης ιστορίας. Από την κατάληψη του Νοέμβρη του ’73 από φοιτητές και αγωνιστές ενάντια στην δικτατορία, τις καταλήψεις για τις δολοφονίες Καλτεζά και Τεμπονέρα, το πρώτο συνέδριο αναρχικών, τα μαθητικά του ’98, την επαναοικιοποίηση του χώρου από το κινηματογραφικό τμήμα του Παν/μιου Πατρών, την κατάληψη και την δημιουργία του χώρου σε κέντρο αγώνα για του εφτά συλληφθέντες της Θεσ/κης το 2003, τα φοιτητικά του 2006/2007, την εξέγερση του 2008,μέχρι και σήμερα το Παράρτημα έχει παίξει καταλυτικό ρόλο στη συσπείρωση των εκάστοτε αγωνιζόμενων, έχει στεγάσει διαδικασίες μέσα από τις οποίες έχει εμπλουτιστεί ο λόγος και η δράση διαφόρων ομάδων, ατόμων και συλλογικοτήτων, καθώς και έχει συνεισφέρει με τις δομές και τις υποδομές που έχουν δημιουργηθεί μέσα σε αυτό, στο να γίνει κατανοητό, το ότι, η ελευθερία, η ισότητα, η αξιοπρέπεια, η αλληλεγγύη δεν είναι απλά όροι που συναντώνται σε λεξικά, αλλά έννοιες που πραγματώνονται, παίρνουν σάρκα και οστά εάν και εφόσον το επιλέξουμε και κινηθούμε προς αυτά. Εμείς την επιλογή αυτή την κάναμε.
Από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 παρέες ανθρώπων (τον οποίον το PortoPatrasso είναι ουσιαστικά συνέχεια), ξεκίνησαν να οικειοποιούνται ανά τακτά χρονικά διαστήματα το χώρο του Παραρτήματος για συναυλίες κατά κύριο λόγο, βάζοντας όμως τα πρώτα λιθαράκια για να μπορούμε σήμερα να μιλάμε για αυτοοργάνωση και αντιεμπορική λογική, τουλάχιστον στο πολιτιστικό κομμάτι. Όσο περνούσαν τα χρόνια οι όροι αυτοί, γιγαντώνονταν και παγιώνονταν όλο και περισσότερο, μέχρι το σημείο που αυτοί έγιναν πολιτική πεποίθηση και στάση ζωής, αρχές και χαρακτηριστικά που μας συνοδεύουν αδιαπραγμάτευτα έως σήμερα. Το PortoPatrasso από το 2001 έθεσε στο εσωτερικό του τις αρχές του αντιεμπορικού, αντιιεραρχικού και αντί ΜΜΕ προτάσσοντας μια διαφορετική κουλτούρα, και διαχωρίζοντας τη θέση του από την κυρίαρχη κουλτούρα της τέχνης, του star system και τον λογικών του καλλιτέχνη-ακροατή, ειδικού και μη... Υπήρξε συνειδητή και πολιτική η απόφαση να αποποιηθούμε και να ταχθούμε ανταγωνιστικά ως προς αυτούς τους όρους και λογικές, έχοντας σαν πάγια θέση μας, το ότι η έκφρασηδεν είναι προνόμιο των λίγων, ειδικών, ταλαντούχων αλλά δικαίωμα και ανάγκη όλων.
Η απόφαση μας να δραστηριοποιηθούμε στο Παράρτημα, είναι απόρια των αντίστοιχων λογικών και αρχών που είχαν ξεκινήσει να ισχύουν για τον περισσότερο κόσμο που το χρησιμοποιούσε καθώς επίσης επειδή αναγνωρίσαμε το συγκεκριμένο εγχείρημα, ως κομμάτι του γενικότερου ριζοσπαστικού κινήματος που ριζώνει συνειδητά όλο και περισσότερο στο χώρο, με ολοένα σαφή κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά.Και για να μην ξεχνιόμαστε. Εσείς οι διάφοροι καλοθελητές των διαφόρων πολιτιστικών συλλόγων, που εποφθαλμιάτε το Παράρτημα για τα ετήσια πανηγυράκια σας, τα εθιμοτυπικά σας happenings, να ξέρετε ότι για εμάς δεν είστε τίποτα άλλο από κομμάτι του πάζλ, που συνθέτει το «δημοκρατικό» προσωπείο της κρατικής, καπιταλιστικής επέλασης. Οπότε θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας, έτσι ώστε οι απελευθερωμένοι χώροι να μην έρθουν σε εσάς, ούτε στα ποιό τρελά σας όνειρα...
Η μέχρι στιγμής εκτενέστερη αναφορά μας στο Παράρτημα (έτσι για να εξηγούμαστε), δεν γίνεται επειδή το κράτος και τα όλων των ειδών τσιράκια του επέλεξαν να επιτεθούν στο συγκεκριμένο αυτοδιαχειριζόμενο χώρο, έγινε γιατί αυτός ήταν ο χώρος στον οποίο στεγαστήκαμε. Εκτός από την συναισθηματική φόρτιση που μπορεί να επέφερε η εκκένωση αυτή, η αλήθεια είναι ότι δεν νιώθουμε ηττημένοι. Ίσα ίσα πιο αποφασισμένοι από ποτέ, να διεκδικήσουμε και να ξαναπάρουμε αυτά που μας ανήκουν. Γιατί εμείς δεν είμαστε μόνο στο Παράρτημα. Δεν βρισκόμαστε μόνο στο Στέκι στα ΤΕΙ, στο Μαραγκοπούλειο, στη Βίλλα Αμαλίας, στη Σκαραμαγκά, στη Δελτα, στις ραδιοφωνικές συχνότητες μέσα από τις οποίες επικοινωνούσαμε τις ανάγκες και αρνήσεις μας. Βρισκόμαστε σε όλα τα αυτοδιαχειριζόμενα, αντιεξουσιαστικά, αναρχικά, ριζοσπαστικά εγχειρήματα, στο πλάι των από κάτω αυτού του κόσμου, δίπλα στους καταπιεσμένους και ενάντια σε κάθε εξουσία και κυριαρχία, ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό και την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Δεν έχουμε κανένα φετίχ με τα ντουβάρια και την ύλη. Δεν είμαστε η φυσική μας υπόσταση αλλά η πολιτική μας φύση. Και γι’αυτό δε θα χαριστούμε σε κανέναν και δε θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε, δε θέλουμε χάδια και δε θα χαϊδέψουμε κανέναν. Οι σχέσεις που χτίσαμε και θα συνεχίζουμε να χτίζουμε, είναι συντροφικές, κοινοτικές, συλλογικές, φιλικές, βασισμένες σε ειλικρίνεια, κατανόηση, σεβασμό, αλληλεγγύη και ελευθερία. Και με όπλο αυτές τις σχέσεις θα συνεχίζουμε να παλεύουμε. Θα ξαναμπούμε στα άδεια κτίρια, θα βρεθούμε μπροστά σε κάθε καταπιεστή. Θα ξαναζωντανέψουμε τις νύχτες με την μουσική μας και θα στοιχειώνουμε για πάντα τα συντηρητικά τους όνειρα. Γιατί έτσι πρέπει, για ένα κόσμο βασισμένο στην ελευθερία, την ισότητα, την αξιοπρέπεια και την αλληλεγγύη.
Για πάντα αμετανόητοι, καταληψίες, πολιτιστικοί τρομοκράτες
Porto Patrasso
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου