Για τη διαδήλωση αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής και την κατάληψη της γενικής διεύθυνσης δασών Θεσσαλονίκης

Την Τρίτη 15 Γενάρη πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα διαδήλωση αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής. Ο κόσμος συγκεντρώθηκε από τις 5 στο μετρό Πανόρμου. Στήθηκαν πανό και μικροφωνική από όπου εκφωνήθηκαν αποσπάσματα κειμένων συλλογικοτήτων που συνδιοργάνωσαν τη διαδήλωση. Λίγο μετά τις 6 ξεκίνησε η πορεία που κατευθύνθηκε μέσω της Πανόρμου στο πρώην Υπουργείο Περιβάλλοντος στην οδό Αμαλιάδος. Το κτίριο φρουρούνταν από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις. Εκεί σταθήκαμε για αρκετή ώρα φωνάζοντας συνθήματα όπως: ΟΥΤΕ ΣΤΙΣ ΣΚΟΥΡΙΕΣ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΕΞΟΡΥΞΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ, Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ κ.ά. Η πορεία συνέχισε για λίγο ακόμα μέχρι το μετρό Αμπελοκήπων, όπου και ολοκληρώθηκε.

 Η διαδήλωση αυτή ήταν μια ακόμα δράση αλληλεγγύης στο πλάι του ανυποχώρητου αγώνα των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής. Ανυποχώρητη είναι και η αλληλεγγύη μας.

Ακολουθεί το κείμενο της συλλογικότητας του Αγρού που μοιραζόταν κατά τη διάρκεια της πορείας.

Αλληλεγγύη στον αγώνα των κατοίκων της Β.Α Χαλκιδικής ενάντια στα μεταλλεία χρυσού

Τα μεταλλεία Κασσάνδρας βρίσκονται στη Β.Α. Χαλκιδική, στο όρος Κάκαβος και περιλαμβάνουν κοιτάσματα χρυσού και χαλκού. Τα τελευταία είκοσι περίπου χρόνια, βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος κράτους, ντόπιων και πολυεθνικών επιχειρηματικών κύκλων, μεταβιβαζόμενα από τη μία εταιρία στην άλλη. Σήμερα ανήκουν στην Ελληνικός Χρυσός-Eldorado Gold (η τελευταία είναι καναδική εταιρία με δραστηριότητες σε διάφορες περιοχές του πλανήτη). Η Ελληνικός Χρυσός είναι συμφερόντων Μπόμπολα. Το 2003, μετά από μακροχρόνιους αγώνες των κατοίκων ενάντια στα μεταλλεία, η εταιρία μεταβιβάζεται στο ελληνικό δημόσιο (το deal αναλαμβάνεται από τον τότε υφυπουργό οικονομίας Πάχτα, νυν δήμαρχο της δημοτικής ενότητας Αριστοτέλη Χαλκιδικής και φανατικό υπέρμαχο των εξορύξεων), το οποίο την μεταπωλεί κοψοχρονιά την ίδια ημέρα στην ιδιωτικών συμφερόντων Ελληνικός Χρυσός.

Τον τελευταίο χρόνο, η Ελληνικός Χρυσός ως κοινοπραξία πλέον με την καναδική Eldorado Gold επιστρέφει δριμύτερη, μετά από μια σειρά ευνοϊκών γι’ αυτήν περιβαλλοντικών μελετών, νόμων, κρατικών γνωμοδοτήσεων και αποφάσεων του ΣτΕ, για ένα «μεγαλόπνοο έργο» στην περιοχή…

Η χαμηλή περιεκτικότητα σε χρυσό στην περιοχή (0,8 γρ./τόνο μεταλλεύματος) καθιστά αναγκαία την ανοιχτή εξόρυξη. Αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να γίνει διάνοιξη ενός κρατήρα διαμέτρου άνω των 1000 μέτρων και βάθους άνω των 400. Πρόκειται για μεγάλης κλίμακας επιφανειακές εξορύξεις που θα επιφέρουν την εγκατάσταση βαριάς βιομηχανίας μέσα στις επιβαρυνόμενες δασικές εκτάσεις. Τα στρέμματα δάσους που θα καταστραφούν, θα αντικατασταθούν με ένα τεραστίων διαστάσεων ανοιχτό όρυγμα τουλάχιστον 2χλμ, ένα εργοστάσιο εμπλουτισμού, αλλά και με δυο λίμνες πολλών στρεμμάτων απόθεσης των απόβλητων της διαδικασίας. Οι λεκάνες απορροής γειτονεύουν με ποτάμια που χρησιμοποιούνται για την υδροδότηση της Χαλκιδικής με αποτέλεσμα τη μόλυνση του πόσιμου νερού. Άμεση συνέπεια της βαθειάς εξόρυξης στην Ολυμπιάδα (660 μ. κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας) θα είναι και η υφαλμύριση του παράκτιου υδροφορέα.

Δάση που φιλοξενούν υπεραιωνόβια δέντρα, όπως οξιές, καστανιές, βελανιδιές και αείφυλλα πλατύφυλλα, πολλά είδη θηλαστικών, πτηνών, ασπόνδυλων, σπάνιων αμφιβίων και ερπετών απειλούνται με αφανισμό.

Η διαδικασία εξόρυξης και η επεξεργασία του μεταλλεύματος μολύνουν ανεπανόρθωτα το έδαφος, το νερό και την ατμόσφαιρα, αποκλείοντας μια για πάντα την πιθανότητα αναγέννησης της φύσης.

Σε ένα ερειπωμένο τοπίο, όπως αυτό που προετοιμάζουν οι εκσκαφείς της El Dorado Gold στα δάση της Χαλκιδικής, μπορούν να αναπτυχθούν μόνο ερειπωμένες ζωές. Πολυπληθείς κοινότητες υποχρεώνονται να εγκαταλείψουν τη γη τους, τον τόπο όπου διαμένουν και τις δραστηριότητές τους. Διαρρηγνύονται μια για πάντα κοινοτικοί δεσμοί και ρημάζονται οριστικά και αμετάκλητα ζωές, προς χάριν του κέρδους.

Μικρό ιστορικό των πρόσφατων αγώνων

Το 2001, μετά από περίπου 11 χρόνια κινητοποιήσεων ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στην Ολυμπιάδα Χαλκιδικής (πορείες και μαχητικές συγκρούσεις με τα ΜΑΤ και τους μισθοφόρους της εταιρίας, επιθέσεις στα γραφεία της TVX, σαμποτάζ, δικαστικές διαμάχες), οι κάτοικοι μαζί με αλληλέγγυους καταφέρνουν να παγώσουν τη λειτουργία των μεταλλείων.

Η έναρξη πλήρους λειτουργίας του μεταλλείου, το οποίο, με συνοπτικές διαδικασίες (βλ. fast track) και ευνοϊκές προς την εταιρία περιβαλλοντικές μελέτες μεταβιβάζεται στην Ελληνικός Χρυσός, τοποθετείται στο 2009. Η κινητοποίηση των κατοίκων των γύρω περιοχών και των αλληλέγγυων είναι άμεση. Στις 12/7/2009 κατασκευάζεται φυλάκιο στο δάσος για την παρεμπόδιση της διέλευσης των εργατών που επιλέγουν παρά τις κινητοποιήσεις να συνεργαστούν με την εταιρία. Έτσι, μπλοκάρονται οι πρώτες εργασίες εγκατάστασης του μεταλλείου.

Στις  20/3/2012, η εταιρεία επιχειρεί να ξεκινήσει εργασίες, στέλνοντας συνεργείο της στο βουνό. Μετά από συγκέντρωση πλήθους κατοίκων της Μ. Παναγίας και Ιερισσού, οι εργασίες του συνεργείου σταματούν. Το μεσημέρι της ίδιας μέρας, κατ’ εντολή των προϊσταμένων τους και με την ανοχή της αστυνομίας οι 400 μισθοφόροι της Ελληνικός Χρυσός επιτίθενται στους 30 κατοίκους, τους ξυλοκοπούν, πυρπολούν το φυλάκιο και έκτοτε καταλαμβάνουν την περιοχή.

Ακολουθεί άμεση απάντηση 2500 κατοίκων και αλληλέγγυων από όλη τη Βόρεια Ελλάδα, που συγκεντρώνονται στο όρος Κάκαβος και έρχονται για άλλη μια φορά σε σύγκρουση με αστυνομία και μισθοφόρους, που απαγορεύουν κάθε πρόσβαση στο βουνό.

Μετά από σειρά κινητοποιήσεων, στις 10/10/2012 το ΥΠΕΚΑ δίνει εντολή να κοπεί όλο το δάσος των Σκουριών με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς τις απαιτούμενες άδειες. Ακολουθεί ανακοίνωση του υπουργείου, το οποίο «νίπτει τας χείρας του» σχετικά με την μεγάλης έκτασης αποψίλωση του δάσους.

Στις 21/10/2012 άλλη μια μεγάλη κινητοποίηση των κατοίκων στις Σκουριές δέχεται άγρια καταστολή. Τα ΜΑΤ κάνουν εκτεταμένη και συνεχή ρίψη χημικών και μάλιστα σε ευθεία βολή, ακόμη και μέσα στα οχήματα των αγωνιζομένων, ενώ τους σέρνουν έξω απ’ αυτά ξυλοκοπώντας τους. Συλλαμβάνονται 14 και τραυματίζονται δεκάδες αγωνιζόμενοι-ες.

Μέχρι σήμερα οι κάτοικοι αγωνίζονται ανυποχώρητα, ενώ ήδη έχει αρχίσει να οργανώνεται ένα μεγάλο δίκτυο αλληλεγγύης σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, που αντιστέκεται στη λεηλασία της φύσης και της ζωής και στηρίζει τον αγώνα των κατοίκων.

Για μια ακόμη λεηλασία «ανάπτυξης»

Οι επιχειρήσεις στα μεταλλεία Κασσάνδρας συνοδεύονται με όλα εκείνα τα πολύ γνωστά  περί «σωτήριας ανάπτυξης για την περιοχή, κατεπείγουσας ανάγκης, εθνικού συμφέροντος, αναπόδραστης επιλογής για την αποφυγή της χρεοκοπίας». Από αυτά αντλούνται τα όποια νομιμοποιητικά τους άλλοθι. Μια κρίση είναι πάντα ευκαιρία για τους «από πάνω» για αναδιάρθρωση, όχι όμως μόνο στο επίπεδο της εξυγίανσης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Μια κρίση πρώτα και κύρια αποτελεί τη στιγμή της μεγάλης επέλασης στους «από κάτω», ιδανικός τόπος και χρόνος για να αναδιευθετηθεί κάθε πτυχή της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, εις βάρος πάντα των εξουσιαζόμενων.

Η ρητορική περί ανάπτυξης αποτελεί πάντα βασικό ιδεολογικό βραχίονα νομιμοποίησης του καπιταλισμού και κατ’ επέκταση των πολιτικών του αστικού κράτους. Η ανάπτυξη, μέσα από τη συστηματική προώθησή της ως έννοια φορτισμένη με θετικό πρόσημο, ανάχθηκε σε υπέρτατο στόχο, σε πανανθρώπινο, οικουμενικό ζητούμενο, εξαιρώντας σκόπιμα τις όποιες φυλετικές, εθνικές, ταξικές και έμφυλες διαφορές. Πρόκειται για εύστοχη ετυμολογικά έννοια που χαρακτηρίζει με συνέπεια τις κινήσεις του καπιταλισμού.  Σίγουρα, τα μεταλλεία χρυσού, όπως και το πολύπαθο «έργο» της εκτροπής του Αχελώου παλιότερα, όπως και οι ανεμογεννήτριες που θέλουν να «κοσμήσουν» τα όπου γης βουνά, είναι έργα επέκτασης του κεφαλαίου, στη λογική της βελτιστοποίησης. Πώς λοιπόν να χαρακτηριστούν, αν όχι «ανάπτυξη»; Η ανάπτυξη είναι όμως πάντα συνώνυμη της λεηλασίας ζωών και γης.

Σε καιρό κρίσης, οι αναπτυξιακές πολιτικές αντλούν επιπλέον νομιμοποίηση, αφού παρουσιάζονται ως κύρια οδός για τη σωτηρία από την ύφεση (δεξιές και αριστερές συνιστώσες την εξυψώνουν σε σωτήρια λύση). Η χρονική επιλογή υλοποίησης των σχεδίων για τα μεταλλεία Κασσάνδρας έρχεται σε μια περίοδο που η κοινωνική οδύνη από τις πολιτικές της λιτότητας λειτουργεί ως ευνοϊκό υπόστρωμα για την κάμψη των αντιστάσεων των κατοίκων της περιοχής. Έτσι τουλάχιστον νομίζουν. Το να βρει κανείς δουλειά σήμερα είναι πολύ δύσκολο και υπάρχουν πάντα κάποιοι που ενδίδουν σ’ αυτόν τον εκβιασμό. Τέτοιοι είναι οι 400 μισθοφόροι τραμπούκοι της εταιρίας που τον περασμένο Μάρτιο επιτέθηκαν σε 30 αντιστεκόμενους ανθρώπους, ενώ ξήλωσαν και πυρπόλησαν το φυλάκιο που οι κάτοικοι είχαν χτίσει από το 2009 στις Σκουριές για να υπερασπίζονται από εκεί με βάρδιες το δάσος. Κι όλη αυτή η χαμέρπεια «για να μη χάσουν τη δουλειά τους»…

Ας μην ξεχνάμε: οι εξορυκτικές επιχειρήσεις αποτελούν βασικό πυλώνα της οικονομίας του καπιταλισμού, ενώ τις τελευταίες δεκαετίες σπέρνουν τη λεηλασία σε περιοχές που χτυπιούνται από την εξαθλίωση -περιοχές όπου μεγάλοι υπερεθνικοί οργανισμοί, βλ. ΔΝΤ, ΕΚΤ, σε συνεργασία με τις εγχώριες πολιτικές και επιχειρηματικές ελίτ διενεργούν τις πολιτικές της πιο στυγνής μορφής νεοφιλελευθερισμού.

Η διαφορετική γλώσσα των αγωνιζόμενων

Τα ζητήματα του ρυπογόνου αυτού πολιτισμού δε λύνονται με ορθολογικοποίηση της ανάπτυξης. Αυτός ο πολιτισμός είναι φτιαγμένος για να γεννάει εκμετάλλευση, ανισότητα, λεηλασία. Δεν εξορθολίζεται, ανατρέπεται. Να αρνηθούμε λοιπόν συνολικά τον κυρίαρχο πολιτισμό, εντείνοντας τις διαδικασίες καταστροφής του. Οι αντι-προτάσεις δε βρίσκονται στη συνδιαλλαγή με θεσμικούς παράγοντες, μιλώντας παραλλαγμένη τη γλώσσα τους: οι απαντήσεις βρίσκονται στους δίπλα μας, στις συλλογικές, οριζόντιες διαδικασίες, χωρίς ειδικούς, χωρίς αρχηγούς, χωρίς λογικές κέρδους. Να προχωρήσουμε τη διαδικασία δημιουργίας του δικού μας κόσμου, του κόσμου των «από κάτω», της ισότητας, της αλληλεγγύης, της ισότιμης συνύπαρξης με τη γη και τους οργανισμούς της.

Η πραγματικότητα που μας παρουσιάζουν για τους δημόσιους χώρους φαίνεται να είναι η μόνη εκδοχή. Αυτό όμως είναι ένα πολύ μεγάλο ψέμα. Οι αγώνες των ανθρώπων για την υπεράσπιση δημόσιων χώρων διαψεύδουν το θανατηφόρο μονόλογο της εξουσίας. Οι πρόσφατοι αγώνες των κατοίκων της Λαυρεωτικής και αλληλέγγυων ενάντια στη δημιουργία ΧΥΤΑ και την περαιτέρω υποβάθμιση της ζωής τους, οι αγώνες των κατοίκων της Λευκίμμης στη νότια  Κέρκυρα, οι κινητοποιήσεις των κατοίκων στο Αποπηγάδι, για τη μη εγκατάσταση ανεμογεννητριών στο βουνό, που θα σήμαινε την πλήρη καταστροφή του, είναι κάποιοι μόνο στο μεγάλο κατάλογο των μαχών που δόθηκαν και συνεχίζουν να δίνονται ενάντια στη λεηλασία της φύσης και της ζωής μας.

Ο αγώνας ενάντια στα μεταλλεία, ιδιαίτερα στη συγκεκριμένη συγκυρία, είναι εξαιρετικά σημαντικός. Στην περίοδο που οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, μέσα από την πολεμική συνθήκη του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, περνούν σαν οδοστρωτήρας των όποιων κεκτημένων, η ρητή και αμετάκλητη εναντίωση σε τέτοια «έργα» στη Χαλκιδική, στο Κιλκίς, στον Έβρο είναι κοινωνικό οδόφραγμα στις ορέξεις των κυρίαρχων. Ακριβώς γιατί οι καιροί υποβάλλουν σε εκβιασμούς και προβλήματα επιβίωσης που απαιτούν λύσεις, το να μην υποκύπτεις σε εξατομικευμένες λύσεις του στυλ «κάνω οτιδήποτε για να ζήσω, γίνομαι τσιράκι των αφεντικών, κανιβαλίζω…», το να αντιμετωπίζεις άγρια καταστολή με φυσικούς και υλικούς όρους και ωστόσο να συνεχίζεις, είναι πράξη αντίστασης, είναι επιθετική κίνηση ενάντια σ’ αυτούς που θέλουν να ορίζουν τις ζωές μας.

Ο αγώνας των κατοίκων της Χαλκιδικής και των αλληλέγγυων είναι υπόθεση όλων μας, ως φωτεινό κομμάτι του συνολικότερου αγώνα των «από κάτω» για την ελευθερία, και της ρητής διακήρυξης ότι οι ζωές μας δεν είναι αναλώσιμες, ότι στη γη αναλαμβάνουμε να στήσουμε τα ριζώματά μας, ότι η γη είναι ζωή και αυτή δεν παραδίδεται.  

Την ίδια μέρα πραγματοποιήθηκε από το Ανοιχτό Συντονιστικό Θεσσαλονίκης ενάντια στα μεταλλεία χρυσού κατάληψη στη γενική διεύθυνση δασών της αποκεντρωμένης διοίκησης μακεδονίας-θράκης.

Το Aνοιχτό Συντονιστικό Θεσσαλονίκης ενάντια στα μεταλλεία χρυσού πραγματοποίησε σήμερα, Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2013, από τις 12 το πρωί, κατάληψη στη Γενική Διεύθυνση Δασών της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας-Θράκης (οδός Καθ.Ρουσίδου 11, Θεσσαλονίκη), στο πλαίσιο κοινών δράσεων με τη Συντονιστική συνέλευση αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής και ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τη συνενοχή της εν λόγω υπηρεσίας στο περιβαλλοντικό έγκλημα της κατασκευής μεταλλείου που βρίσκεται σε εξέλιξη στις Σκουριές Χαλκιδικής.

Ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε κατά τη διάρκεια της δράσης

 

Βλέποντας το δέντρο και κόβοντας το δάσος…

Σε μια ύστατη απόπειρα να διασώσουν το καπιταλιστικό σύστημα από την κατάσταση γενικευμένης κρίσης στην οποία έχει περιέλθει, κράτος και κεφάλαιο εντείνουν την καταλήστευση κοινών πόρων στο όνομα της ανάπτυξης: ιδιωτικοποιήσεις κοινών αγαθών και περιβαλλοντικά εγκλήματα, όπως η κατασκευή χρυσωρυχείων, ανεμογεννητριών και εργοστασίων καύσης απορριμμάτων, παρουσιάζονται ως αντίδοτα στην κρίση που γεννήθηκε από την ίδια την καπιταλιστική ανάπτυξη. Ειδικά για την περίπτωση των χρυσωρυχείων, οι μεταλλευτικές μεγα-εταιρίες και οι πολιτικοί τους υπάλληλοι κερδίζουν υπέρογκα ποσά σε βάρος όλων μας, λεηλατώντας και καταστρέφοντας ανεκτίμητα και κοινά σε όλες και όλους μας αγαθά, όπως η γη, τα δάση και το νερό. Κι όλα αυτά, προκειμένου να εξάγουν χρυσό, ένα εμπόρευμα με ελάχιστη χρηστική αξία για τις κοινωνίες, αλλά καταλυτική σημασία για το κεφάλαιο, καθώς συνιστά δείκτη της εμπιστοσύνης των επενδυτών στο νομισματικό σύστημα. Όταν η εμπιστοσύνη αυτή κινείται σε υψηλά επίπεδα, η τιμή του χρυσού είναι χαμηλή. Σε περιόδους κρίσης αντίθετα, όπως αυτές που διανύουμε, οι τιμές του κυμαίνονται σε πολύ υψηλά επίπεδα, γεγονός που προκαλεί τη μανιώδη επιδίωξη της εκμετάλλευσής του από τις μεταλλευτικές εταιρίες.

Δεν είναι τυχαίο ότι η σκανδαλώδης αγοραπωλησία των μεταλλείων στη ΒΑ Χαλκιδική έγινε την περίοδο της ευμάρειας, τότε που δεν θα της έδιναν πολλοί σημασία. Σε διάστημα λίγων ωρών, το 2003, το ελληνικό δημόσιο αγόρασε τα μεταλλεία Κασσάνδρας προς 11 εκ. ευρώ από την TVX Hellas και τα μεταπώλησε στην προ δύο ημερών ιδρυθείσα Ελληνικός Χρυσός, απαλλάσσοντας τη νέα ιδιοκτήτρια από οποιαδήποτε ευθύνη αποκατάστασης των περιβαλλοντικών καταστροφών που είχαν προκληθεί από την προηγούμενη εταιρία. Η μεταπώληση των μεταλλείων έγινε στην ίδια ακριβώς τιμή, ενώ επιπλέον, τα έσοδα του δημοσίου από τις μεταλλευτικές δραστηριότητες θα είναι μηδενικά, τη στιγμή που η σημερινή χρηματιστηριακή αξία της εταιρείας ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ Α.Ε (95% ιδιοκτησία της καναδικής Eldorado Gold S.A. και 5% της ΑΚΤΩΡ Α.Ε.) ανέρχεται στα 2,3 δισ. ευρώ και η αξία των μεταλλευμάτων εκτιμάται στα 15,5 δισ. ευρώ! Παρά την καταφανώς σκανδαλώδη διευθέτηση της κυριότητας των μεταλλείων, αυτό που κυρίως μας αφορά είναι το γεγονός ότι η υλοποίηση της κατασκευής τους προωθείται τώρα, που σε συνθήκες γενικευμένης κρίσης, ο εκβιασμός που επιβάλλεται είναι απόλυτος: ή θα αποδεχτούμε επιλογές άμεσα και ολοφάνερα καταστροφικές, ή δεν θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε. Η καπιταλιστική ανάπτυξη αποδεικνύεται στην πράξη ένας φαύλος κύκλος που, σε κάθε επανάληψη του, διαμορφώνει τους όρους για μια πιο άγρια εκμετάλλευση από τα κάθε λογής αφεντικά, μέσω της διάλυσης των κοινωνιών, της αποδυνάμωσης των ατόμων και της ολοένα και ισχυρότερης εξάρτησής τους από τον καπιταλιστικό μηχανισμό.

Στο πλευρό των αφεντικών τάσσεται κάθε κρίκος της αλυσίδας του κρατικού μηχανισμού, από τα υπουργεία μέχρι τις δασικές υπηρεσίες, των οποίων οι γνωμοδοτήσεις είναι απαραίτητες, έστω και τυπικά, για να προχωρήσει η λεηλασία. Χαρακτηριστικό είναι το πρόσφατο παράδειγμα (τέλη Σεπτεμβρίου) της έγκρισης των υλοτομικών εργασιών στη δασική έκταση των Σκουριών που έχει παραχωρηθεί στην «Ελληνικός Χρυσός» για την υλοποίηση των μεταλλευτικών έργων, μετά από σχετική αίτηση του Δασαρχείου Αρναίας προς τη Γενική Διεύθυνση Δασών της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας-Θράκης. Παρά το γεγονός ότι η Γεν. Δ/νση Δασών γνωμοδότησε αρχικά ότι δεν υπήρχε οριστική έγκριση της σχετικής τεχνικής μελέτης και έδωσε εντολή στο δασαρχείο να μην επιτρέψει καμιά υλοτομική εργασία, ενώ επιπλέον εξακολουθεί να εκκρεμεί η οριστική σχετική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, το ΥΠΕΚΑ την ίδια μέρα παρενέβη αυτόκλητα, προκειμένου να δώσει το πράσινο φως για την έναρξη των εργασιών. Τελικά, η υλοτόμηση εγκρίθηκε από την εν λόγω υπηρεσία, μετά από επίπληξή της από το ΥΠΕΚΑ, λόγω νέου αιτήματός της για επιβεβαίωση της έγκρισης, το οποίο σημείωνε ότι οι επεμβάσεις που θα πραγματοποιούνταν θα ήταν εκτεταμένες και θα είχαν μη αντιστρεπτό χαρακτήρα. Όπερ και εγένετο…

Παράλληλα με την προβολή και επιβολή του «σωτήριου» ρόλου της ανάπτυξης, το κράτος επιχειρεί να προασπίσει τα συμφέροντά του – που ταυτίζονται με αυτά των εταιριών – και με έναν ακόμη τρόπο: την χειραγώγηση της κοινής γνώμης προς την ποινικοποίηση των κοινωνικών αγώνων, έτσι ώστε να καταστεί αφενός ευκολότερη η καταστολή τους και να αναδειχθεί αφετέρου η κρατική «αποτελεσματικότητά» όσον αφορά την πάταξη της αντίστασης στο νόμο των αφεντικών, η οποία χαρακτηρίζεται «ανομία». Στο πλαίσιο της εντεινόμενης κρατικής επίθεσης, καταστέλλονται ολοένα και περισσότερο – τόσο με όρους συχνότητας, όσο και αγριότητας – οι αδιαμεσολάβητοι αγώνες όλων εκείνων που δεν πειθαρχούν στις επιταγές της καπιταλιστικής ανάπτυξης και νομιμότητας, προκειμένου, μέσω της τρομοκράτησης τους, να καμφθεί κάθε έκφραση συλλογικής αντίστασης, να φιμωθεί κάθε φωνή ανυπακοής, να εκλείψει κάθε ιδέα που ανοίγει το δρόμο για την οικοδόμηση ενός ελεύθερου κόσμου.

Στην περίπτωση των μεταλλείων, σε παγκόσμιο επίπεδο, η βία και η καταστολή των εξορυκτικών εταιριών και των εκάστοτε κυβερνήσεων που υποβοηθούν την εκπλήρωση των συμφερόντων του κεφαλαίου, έχει εκδηλωθεί με ποικίλα πρόσωπα. Σε κάποιες περιπτώσεις, όπως στο Ελ Σαλβαδόρ και στο Περού, έχει φτάσει μέχρι και τη δολοφονία διαδηλωτών. Σε άλλες πάλι, όπως στις Σκουριές Χαλκιδικής, οι εταιρίες συγκροτούν μισθοφορικούς στρατούς, συναποτελούμενους από σεκιούριτι, αλλά και εργαζομένους τους, για να προστατέψουν τη λεηλατημένη γη και τις εγκαταστάσεις τους, μέσω του τραμπουκισμού και της τρομοκράτησης όσων είναι αποφασισμένες και αποφασισμένοι να διεκδικούν καθημερινά το δίκαιο του αγώνα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού. Ταυτόχρονα, το κράτος, ως αυθεντικά πιστός υπηρέτης του κεφαλαίου και επιδεικνύοντας τη μέγιστη συνέπεια στο δόγμα της μηδενικής ανοχής, προκειμένου να καταστείλει τις κινητοποιήσεις και να διασπείρει τον φόβο, ενεργοποιεί πρωτοφανή μεγέθη κατασταλτικών δυνάμεων, που πραγματοποιούν μανιώδεις ρίψεις δακρυγόνων μέσα σε εν κινήσει αυτοκίνητα, αλλά και στοχεύοντας στα σώματα των διαδηλωτών σε ευθεία βολή, προκαλώντας σοβαρούς τραυματισμούς, εφαρμόζουν προληπτικούς ή εκδικητικούς ελέγχους σε οχήματα που κατευθύνονται ή αποχωρούν από τις κινητοποιήσεις και προβαίνουν σε δεκάδες προσαγωγές και συλλήψεις διαδηλωτών, ακόμα και με την εισβολή σε σπίτια, προσάπτοντας τους ως κατηγορία την ίδια τη συμμετοχή τους σε κινητοποίηση.

Ωστόσο, σε μια περίοδο κατά την οποία ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός της καπιταλιστικής ανάπτυξης επιχειρεί – με όπλο την εντεινόμενη καταστολή – να επεκταθεί σε κάθε πτυχή της κοινωνικής πραγματικότητας, επόμενο είναι οι ακραίες επιθέσεις που έχουν δεχθεί οι κινητοποιήσεις στη Χαλκιδική να μην συνιστούν μεμονωμένο γεγονός. Βασανιστήρια διαδηλωτών σε αστυνομικά τμήματα, πρωτόγνωρες εικόνες ξυλοδαρμού και συλλήψεις διαμαρτυρόμενων εργαζομένων, τακτική καταστολή γενικών απεργιών και φοιτητικών κινητοποιήσεων, ρατσιστική βία της συνεργασίας αστυνομίας και χρυσής αυγής στο πλαίσιο της αντιμεταναστευτικής επιχείρησης «Ξένιος Ζεύς» αποτελούν μερικά μόνο από τα παραδείγματα της κρατικής βίας που έχει ασκηθεί κατά τη διάρκεια των πρόσφατων μηνών.

Τμήμα της γενικευμένης αυτής καταστολής αποτελούν και οι πρόσφατες επιθέσεις του κρατικού και παρακρατικού μηχανισμού απέναντι σε κοινωνικές-κινηματικές δομές: καταλήψεις, αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και κινηματικές υποδομές. Η κατασταλτική αυτή δράση επιδιώκει να αφανίσει κάθε χώρο ελευθερίας, αυτόνομης έκφρασης, συλλογικής δημιουργίας, αυτομόρφωσης και αντιπληροφόρησης. Κάθε εστία αντίστασης, που συνιστά εμπόδιο στη βαρβαρότητα της κρίσης, των εξουσιαστικών σχέσεων, της εκμετάλλευσης, της εμπορευματοποίησης των ζωών μας και του ατομικισμού, αντιπροτείνοντας την αξιοπρέπεια, την αλληλεγγύη, τη συντροφικότητα και τη ζωή. Κάθε συλλογικότητα που δεν ετεροκαθορίζεται από πρωτοπόρους καθοδηγητές, σωτήρες και άνωθεν επιβαλλόμενους νόμους, αλλά αυτοθεσμίζεται, μέσω της αυτοοργάνωσης, των οριζόντιων, αδιαμεσολάβητων και αντιιεραρχικών διαδικασιών και της ισότητας, ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, εθνικότητας ή κοινωνικής καταξίωσης.

Η επίθεση στις κινηματικές δομές, που συνιστούν καταλύτες για την κυκλοφορία των αγώνων, αφορά όλες και όλους μας, καθώς αποτελεί τμήμα μιας μεθοδευμένης επίθεσης, που επιχειρεί να διασπείρει τον φόβο και που αναμένεται να γενικευτεί, θέτοντας στο στόχαστρο το σύνολο των κοινωνικών αγώνων, με σκοπό την επίτευξη της ανεμπόδιστης κυκλοφορίας του κεφαλαίου. Κράτος και κεφάλαιο επιχειρούν μέσω της καταστολής να μας στερήσουν το δικαίωμα να αποφασίζουμε και να αγωνιζόμαστε για τις ζωές μας και, ταυτόχρονα, εξαρτούν την επιβίωσή μας από το αν θα υποκύψουμε στον εκβιασμό της κρίσης, που προτείνει νέες καταστροφές και οδηγεί στην απελπισμένη επιδίωξη της ατομικής διάσωσης, στην ταύτιση με τα συμφέροντα των αφεντικών και στην αδιαφορία για τις συνέπειες προς το κοινωνικό σύνολο.

Αν θέλουμε να αντισταθούμε στα σχέδια της δικτατορίας του χρήματος και να αγωνιστούμε για έναν άλλο κόσμο, δεν θα αναγνωρίσουμε κανέναν εκβιασμό που μας προτείνει την επιβίωση αντί για τη ζωή, γιατί αρνούμαστε «τον κόσμο στον οποίο η εγγύηση ότι δεν θα πεθάνουμε από πείνα ενέχει τον κίνδυνο να πεθάνουμε από ανία»1ή από παραίτηση. Δεν θα εναποθέσουμε το μέλλον μας στα χέρια σωτήρων, δεν θα τρομοκρατηθούμε από την εντεινόμενη καταστολή και δεν θα εγκλωβιστούμε σε καμιά δυική κατανόηση του έννομου και του άνομου, γιατί μας αρκεί ότι ο αγώνας μας είναι δίκαιος. Αντίθετα, με όπλα την κοινωνική αλληλεγγύη και τη συλλογική συνείδηση, θα υπερασπιστούμε τους κοινούς πόρους, τους απελευθερωμένους χώρους και τους αδιαμεσολάβητους αγώνες μας, αποτρέποντας τη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού. Όσο γι αυτούς που επιχειρούν να καταστείλουν την ελευθερία μας, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι αυτή δεν προσδιορίζεται χωρικά, αλλά κυοφορείται στις ιδέες και πραγματώνεται στους αγώνες μας, γι αυτό δεν καταστέλλεται και δεν ποινικοποιείται. Θα πρέπει να αποδεχτούν ότι θα μας βρίσκουν πάντα μπροστά τους, αγωνιζόμενους και αγωνιζόμενες ενάντια στα μεταλλεία, στη Χαλκιδική, στη Θράκη, στο Κιλκίς, στη Ρουμανία, στη Βουλγαρία, στη Δημοκρατία της Μακεδονίας και όπου αλλού χρειαστεί να προασπίσουμε τους κοινούς χώρους και τους δίκαιους αγώνες ενάντια στον πόλεμο εθνικών και υπερεθνικών αφεντικών και στην άλωση των κοινών αγαθών και της ζωής μας.

Η ανάπτυξη επιτάσσει : «όλα για τ αφεντικά»
Οι κοινωνικοί αγώνες αντιτάσσουν: «όλα για όλους»

Ανοιχτό Συντονιστικό Θεσσαλονίκης ενάντια στα μεταλλεία χρυσού
http://nogoldthess.espivblogs.net/ no.gold.thess[at]espiv.net