Περισσότεροι από 200 άνθρωποι (αναρχικοί, αντιεξουσιαστές, αυτόνομοι, αντιφασίστες, ακηδεμόνευτοι αγωνιστές) πορευτήκαμε το πρωί του Σαββάτου 21 Απρίλη σε κεντρικούς δρόμους του Πειραιά σε συνέχεια των παρεμβάσεων που πραγματοποιούνται στον άξονα των περιοχών του Πειραιά και της Δυτικής Αθήνας τον τελευταίο ενάμιση μήνα, με κορυφαία στιγμή την καλεσμένη αντιφασιστική πορεία σε Κορυδαλλό και Νίκαια το Σάββατο 7 Απρίλη, που πλαισιώθηκε από 600 και πλέον διαδηλωτές.
Στην πορεία στον Πειραιά, ξεκινήσαμε από τον ηλεκτρικό σταθμό προς την Αγ. Τριάδα, περάσαμε από την αγορά του Πειραιά, μπήκαμε στην Εθνικής Αντιστάσεως, ανεβήκαμε την Ελευθερίου Βενιζέλου, στρίψαμε στην Ηρώων Πολυτεχνείου, περάσαμε μπροστά από την Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Πειραιά, φτάσαμε στην πλατεία Κοραή, στρίψαμε δεξιά στην Βασ. Γεωργίου και καταλήξαμε ξανά στον σταθμό του ηλεκτρικού.
Για μια ώρα η υποτονική ατμόσφαιρα δονήθηκε από τα αντικρατικά, αντικαπιταλιστικά, αντιρατσιστικά, αντιεθνικιστικά και αντιφασιστικά συνθήματά μας. Μοιράστηκαν περισσότερα από 2000 κείμενα, πετάχτηκαν 16000 τρικάκια (φεϊγ βολάν) και γράφτηκαν συνθήματα και στένσιλ σε υποκαταστήματα τραπεζών και μαυραγορίτικα καταστήματα «αγοράζω χρυσό». Το κεντρικό πανό της διαδήλωσης και το κείμενο που μοιραζόταν ήταν αυτά των προηγούμενων δράσεων (βλ. προηγούμενες καταχωρήσεις στο blog μας). Λόγω όμως της ημέρας (μαύρη επέτειος του πραξικοπήματος της 21ης Απρίλη) και των επικείμενων εκλογών υπήρχαν επίσης ένα σχετικό πλαϊνό πανό και ένα τρικάκι που έγραφαν: ΟΥΤΕ ΤΑΝΚΣ ΟΥΤΕ ΚΑΛΠΕΣ - ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΙΣΟΤΗΤΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ.
Ο δρόμος ανοίγει προχωρώντας. Σύγκρουση με κράτος-αφεντικά-φασίστες.
ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΥΠΟΣΤΥΛΩΜΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΕΚΦΑΣΙΣΜΟΥ
ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΕΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ
ΝΑ ΔΥΝΑΜΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΤΟΜΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
Περισσότεροι από 600 άνθρωποι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της αντιφασιστικής πορείας σε Κορυδαλλό και Νίκαια, με αφετηρία την πλατεία Ελευθερίας, το πρωί του Σαββάτου 7 Απρίλη.
Το κεντρικό πανό της διαδήλωσης ήταν αυτό που είχε συνοδεύσει είτε τις μικρές πορείες είτε τα μαζικά μοιράσματα κειμένων, σε Αγίους Αναργύρους και Ίλιον, σε Πέραμα και Κερατσίνι, σε Κορυδαλλό και Νίκαια, τον τελευταίο ένα μήνα. Παρεμβάσεις οι οποίες είχαν επίσης διοργανωθεί από τις δέκα αυτοοργανωμένες και ακηδεμόνευτες συλλογικότητες των περιοχών του Πειραιά και της δυτικής Αθήνας που καλούσαν στη συγκεκριμένη διαδήλωση. Με ξεχωριστά μπλοκ συμμετείχαν στην πορεία το ΕΕΚ και η Κίνηση Απελάστε τον Ρατσισμό Νίκαιας-Κορυδαλλού. Σημαντική ήταν η συμμετοχή πολλών νεολαίων τόσο από τον Κορυδαλλό και την Νίκαια όσο και από τις γύρω περιοχές του Πειραιά ενώ οι περισσότεροι κάτοικοι που συναντήσαμε καθοδόν υπήρξαν από δεκτικοί έως ένθερμοι στη θέα της διαδήλωσης και στο μοίρασμα των κειμένων.
Η πορεία κατέβηκε την οδό Αθηνάς, βγήκε στο περιβολάκι, κατηφόρισε την 7ηςΜάρτη 1944 (πρώην Κονδύλη), έστριψε στην Ηλιουπόλεως, βγήκε στην πλατεία Αγ. Νικολάου, πήρε την Γρεβενών, έστριψε στην Πέτρου Ράλλη, ανηφόρισε την Μούγλων, βγήκε στην πλατεία Ελευθερίου Βενιζέλου και κατέληξε ξανά στην πλατεία Ελευθερίας. Ο παλμός ήταν δυνατός, τα συνθήματα συνεχή, χιλιάδες κείμενα μοιράστηκαν και δεκάδες χιλιάδες τρικάκια πετάχτηκαν, ενώ γράφτηκαν και συνθήματα σε προσόψεις τραπεζών και σε μαυραγορίτικα καταστήματα «αγοράζω χρυσό».
Ο συντονισμός, οι συμπράξεις και οι παρεμβάσεις θα συνεχιστούν ενάντια σε κράτος-αφεντικά-φασίστες, για την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση, για μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας, αλληλεγγύης.
ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΥΠΟΣΤΥΛΩΜΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΕΚΦΑΣΙΣΜΟΥ ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΕΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ ΝΑ ΔΥΝΑΜΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΤΟΜΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
Tα γεγονότα της 25ης Μαρτίου όπως τα είδαν οι επισκέπτες από το Κιλκίς.
Κυριακή 25 Μαρτίου 2012, μια ηλιόλουστη και ανοιξιάτικη μέρα επιτέλους μετά τον παρατεταμένο χειμώνα που φέτος μας κούρασε όλους πέρα από τα συνηθισμένα. Ξεκινάω με μια παρέα φίλων με τα αυτοκίνητά μας για την Ιερισσό της Χαλκιδικής, όπου έχει προγραμματιστεί από τις τοπικές συντονιστικές επιτροπές συλλαλητήριο – διαμαρτυρία για τα επεισόδια που έγιναν τις προηγούμενες μέρες στις Σκουριές, μια ανάσα από το χωριό Μεγάλη Παναγιά στον Κάκκαβο. Θα ρωτήσει κανείς, τι δουλειά έχεις εσύ μία Κιλκισιώτισσα στην Ιερισσό να διαδηλώνεις, τι σε αφορά; Κι όμως με αφορά, όπως αφορά κι όλους τους συντοπίτες μου γιατί ό,τι ζουν οι κάτοικοι της Μ. Παναγιάς, θα το ζήσω κι εγώ εδώ στον τόπο μου, στη δική μου γη, σε λίγο καιρό. Κι όσοι διαβάσουν τα παρακάτω θα καταλάβουν το γιατί.
Πρώτος σταθμός του ταξιδιού η Ιερισσός. Μετά από το τέλος της μαθητικής παρέλασης όπου οι μαθητές παρέλασαν με μαύρες κορδέλες και ψηλά τη γροθιά σε ένδειξη διαμαρτυρίας, ο κόσμος συγκεντρώθηκε στην κεντρική πλατεία, κύριοι με τα κοστούμια τους, κυρίες με ταγιεράκια, μαθητές, γυναίκες με μικρά παιδιά στην αγκαλιά, σεβάσμιοι ηλικιωμένοι με άσπρα μαλλιά. Ακούστηκαν μηνύματα καταδίκης των γεγονότων που εξελίχτηκαν τις προηγούμενες μέρες στις Σκουριές, χαιρετισμοί και μηνύματα αλληλεγγύης στον αγώνα της Μ. Παναγιάς από επιτροπές της Θράκης και του Κιλκίς αλλά και συλλόγων Χαλκιδιωτών που ζουν στη Θεσσαλονίκη. Οι διοργανωτές είχαν προγραμματίσει ειρηνική διαδήλωση στη Μ. Παναγιά και για τη μετάβαση του κόσμου απευθύνθηκαν σε τουριστικά γραφεία της περιοχής ώστε να μισθώσουν λεωφορεία για τη μεταφορά. Δυστυχώς κανένα λεωφορείο δεν ήταν διαθέσιμο και σκέφτομαι ότι προφανώς η τουριστική περίοδος έχει ήδη ξεκινήσει και οι δουλειές άνοιξαν για την περιοχή, διαφορετικά γιατί να μη βρεθεί ούτε ένα λεωφορείο να εξυπηρετήσει. Παρ’ όλα αυτά η θέληση του κόσμου ήταν τόσο μεγάλη που παρακάμφθηκε το προβληματάκι και σε πολύ λίγο χρόνο μαζεύτηκαν ΙΧ αυτοκίνητα που εξυπηρέτησαν όλους, ντόπιους και επισκέπτες.
“Έχουμε δύο θέσεις κενές” ακούστηκε μία φωνή πίσω μου, “ερχόμαστε” απάντησα. Ένα νεαρό ζευγάρι από την Ορμύλια προσφέρθηκε να μας μεταφέρει στη Μ. Παναγιά, περίπου 30 χιλιόμετρα από την Ιερισσό. Για να είμαι ειλικρινής δίστασα να πάρω το δικό μου αυτοκίνητο μετά τα επεισόδια και τους τραμπουκισμούς της 20ης Μαρτίου, δεν ήξερα άλλωστε τι θα συναντήσω. Μία τεράστια αυτοκινητοπομπή, δεν μπορώ να υπολογίσω τη δυναμική της, ξεκίνησε για τον Κάκκαβο. Χαρακτηριστικά θυμάμαι σε κάποιο σημείο πριν το Γομάτι, από ψηλά όπως έβλεπα το δρόμο, χάζευα την πομπή μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι μου. Δεν έχω δει μεγαλύτερη αυτοκινητοπομπή κι αναρωτιόμουν: “μα όλοι αυτοί ξεκίνησαν από την Ιερισσό;” Πολύ πριν από τη διασταύρωση για Μ. Παναγιά σταματήσαμε και συνεχίσαμε με τα πόδια για το χωριό, αφού τα αυτοκίνητα δεν χωρούσαν να περάσουν.
Κατηφορίζοντας για το χωριό ένιωσα δέος: ο κόσμος συγκεντρώνονταν στην πλατεία που σε λίγο ξεχείλισε και άρχισαν να γεμίζουν και τα γύρω στενά. Θα έλεγε κανείς πως “βούλιαζε” η Μ. Παναγιά από τον πολύ κόσμο που μαζεύτηκε και από τη γύρω περιοχή, γιατί όλοι αυτοί αποκλείεται να ξεκίνησαν μόνο από τη Ιερισσό. Άντρες, γυναίκες και μικρά παιδιά κατέκλυσαν τα στενά δρομάκια του χωριού και ένωσαν τις φωνές τους ενάντια στην επικείμενη ληστρική καταστροφή του τόπου τους. Ιδιαίτερα συγκινητικά ήταν ένα ποίημα που έγραψε και απήγγειλε ένας ντόπιος ηλικιωμένος κύριος για τον αγαπημένο του Κάκκαβο: “Μπήκαν στον Κάκκαβο οχτροί” και οι γυναίκες του χωριού που τραγουδούσαν ένα παραδοσιακό τραγούδι. Αν όλα τα παραπάνω δεν συνθέτουν την αγωνία και την έκφραση της τοπικής κοινωνίας, τότε δεν μπορώ να φανταστώ κάτι άλλο χαρακτηριστικό.
Και μέσα σε όλο αυτό το συγκινησιακό κλίμα ξεκινήσαμε για τον επόμενο προγραμματισμένο σταθμό μας: το σημείο Χοντρό Δέντρο, εκεί που σταματά η άσφαλτος και ξεκινά ο χωματόδρομος που οδηγεί στις Σκουριές. Ξεκίνησε όλοι εκείνη η λαοθάλασσα άντρες, γυναίκες και μικρά παιδιά με σκοπό να ακουστεί η φωνή διαμαρτυρίας σε όλο το βουνό. Αν κάποιος πιστεύει στα παραμύθια θα μπορούσε να φανταστεί ότι έμοιαζε σαν να θέλουν οι κάτοικοι να ξυπνήσουν τα ξωτικά και τη νεράιδα του δάσους, να ακούσουν την αγωνία τους και με τα μαγικά τους ξόρκια να λύσουν τα μάγια που κρατούν δέσμιο το βουνό.
Τι μεγάλη έκπληξη όμως και ανώμαλη προσγείωση στη θλιβερή πραγματικότητα, η εικόνα των ΜΑΤ να φράσσει την είσοδο του βουνού. Ισχυρές δυνάμεις της αστυνομίας με κλούβες λες και βρίσκονταν στην Πλατεία Συντάγματος τη 17η Νοέμβρη. “Δεν μπορείτε να προχωρήσετε, γυρίστε πίσω, το βουνό φρουρείται” οι απαντήσεις του επικεφαλής της αστυνομίας. “Τι εννοείτε δεν μπορούμε να ανεβούμε στο βουνό, πηγή ζωής για όλη την ευρύτερη περιοχή; Σε ποιόν ανήκει το βουνό αν όχι στους κατοίκους του;”. Αυτά και άλλα πολλά ακούστηκαν από τα χείλη των κατοίκων. “Δε φεύγουμε από εδώ αν δεν έρθει εισαγγελέας”. Ο εισαγγελέας όμως δεν ήρθε ούτε εκείνη τη στιγμή, αλλά ούτε κι αργότερα όταν τα ΜΑΤ εξαπέλυσαν κατά του πλήθους που πίεζε να περάσει το φράγμα, δακρυγόνα και άλλα χημικά. Κι άρχισαν τα μάτια να τσούζουν, ο λαιμός να στεγνώνει, οι ανάσες να βγαίνουν με δυσκολία. Οι μανάδες να τρέχουν πανικόβλητες με τα μωρά στην αγκαλιά τους να κλαίνε, οι γιαγιάδες να προσπαθούν να ξεφύγουν, οι παππούδες να βαριανασαίνουν. Μετέτρεψαν το βουνό σε πεδίο μάχης οι αστυνομικοί με τα χημικά και οι κάτοικοι προσπαθώντας να αμυνθούν τους πετούσαν πέτρες.
Και θα μπορούσε εύλογα να αναρωτηθεί κανείς: ποιον ήρθαν να προστατέψουν τα ΜΑΤ και ποιος είναι ο εχθρός; Ο κόσμος που ειρηνικά με μόνο “όπλο” τις μαύρες σημαίες ανέβηκε στο βουνό; Αυτός είναι ο εχθρός εναντίον του οποίου έβαλε η αστυνομία; Και τι περίεργα ταξίδια και συνειρμούς κάνει το μυαλό μερικές φορές, σαν να βλέπω εικόνες από το μέλλον… Βλέπω μια ομάδα κυνηγών να θέλει να ανέβει στα Κρούσια και να τη σταματάνε αστυνομικοί, κτηνοτρόφους με τα κοπάδια τους να εμποδίζονται να βγουν στα βοσκοτόπια, περιηγητές και ορειβάτες να μην τους επιτρέπεται να περπατήσουν στα μονοπάτια του βουνού γιατί η περιοχή ανήκει στη μεταλλευτική εταιρεία και οι μη έχοντες εργασία είναι ανεπιθύμητοι.
Και τότε τι κάνεις; Δεν αγανακτείς, δεν θυμώνεις, δεν ξεσηκώνεσαι να υπερασπιστείς τη γη και το βουνό σου; Δε διαμαρτύρεσαι, δεν αγωνίζεσαι; Όλα τα παραπάνω τα κάνεις, όπως τα κάνουν και οι κάτοικοι της Χαλκιδικής, γιατί η απειλή είναι κοινή και οι αγώνας ένας για όλους μας. Ό,τι ζουν οι Μεγαλοπαναγιώτες θα το ζήσουμε κι εμείς στα Κρούσια κι ό,τι αγώνες κάνουν θα κάνουμε κι εμείς. Δυστυχώς, σύμφωνα με τον Μεταλλευτικό Κώδικα (νόμος 210/1973), σε μία μεταλλευτική περιοχή όπως οι Σκουριές, όπως τα 91.000 στρέμματα τα Κρούσια, απόλυτος κυρίαρχος είναι η μεταλλευτική εταιρεία και όλοι οι υπόλοιποι θεωρούνται εισβολείς. Αυτό αποδεικνύει η παρουσία αστυνομικής δύναμης στις Σκουριές κι ας το έχουμε όλοι καλά στο μυαλό μας, βρέθηκαν εκεί για να προστατέψουν όχι τον απλό λαό που νιώθει την ανάγκη ν’ ανεβεί στο βουνό, αλλά τους εργάτες της εταιρείας που χωρίς επαγγελματικό ή εργασιακό λόγο κατέλαβαν το βουνό. Μην ξεχνάμε ότι στις Σκουριές δεν υπάρχει ακόμη μεταλλείο ή όρυγμα και άρα οι παραπάνω εργάτες δεν έχουν λόγο να βρίσκονται στην περιοχή.
Ας σκεφτούμε λοιπόν πως θα αισθανόμασταν εμείς, όταν θα θέλαμε να επισκεφτούμε το δικό μας βουνό και μας το απαγόρευαν οι δυνάμεις ασφαλείας; Μακάρι να βγω ψεύτρα αλλά πολύ φοβάμαι ότι αυτές τις σκηνές θα τις ξαναζήσω και μάλιστα στη δική μου γη.
Παντελιάδου Χριστίνα
Μέτωπο Αγώνα Ενάντια στα Μεταλλεία σε Κρούσια – Πάικο
Τη Δευτέρα 26 Μαρτίου, το Δασαρχείο Αρναίας διέταξε την άμεση διακοπή κάθε εργασίας στις Σκουριές από την εταιρία «Ελληνικός Χρυσός», την αποχώρηση όλων όσοι βρίσκονται στην “φρουρά” εκεί και την εντός τριών ημερών εκκένωση του βουνού από τα μηχανήματα, οχήματα, κοντέινερς, προσωπικό της εταιρείας και συνεργεία υπεργολάβων. Φυσικά μη φανταστεί κανείς ότι υπάρχει πρόθεση από την πλευρά του κράτους να ανακόψει τα σχέδια των σύγχρονων χρυσοθήρων. Δεν πρόκειται παρά για έναν ακόμη κρατικό ελιγμό, μπροστά στις δυναμικές κινητοποιήσεις των κατοίκων και των αλληλέγγυων, αλλά και για να κερδίσουν λίγο χρόνο προκειμένου να δρομολογήσουν εκ νέου, χωρίς εντάσεις το ρήμαγμα του βουνού και των γύρω περιοχών.
Στις 30 Μάρτη κάτοικοι της Ιερισσού περικύκλωσαν το δημαρχείο, όπου γινόταν δημοτικό συμβούλιο, με επικεφαλής τον δήμαρχο Πάχτα και τον αντιδήμαρχο Μοσχόπουλο, υπέρμαχους της εγκατάστασης στο βουνό της εταιρίας «Ελληνικός Χρυσός». Ακολούθησαν συγκρούσεις των κατοίκων με δυνάμεις της αστυνομίας και διμοιρίες των ΜΑΤ. Το αποτέλεσμα ήταν να φυγαδευτούν από την αστυνομία άρον-άρον οι δημοτικοί αρχοντίσκοι, προκειμένου να αποφύγουν την οργή των κατοίκων.
Όλα συνεχίζονται…
Στις 4 Δεκέμβρη του 2010 η αναρχική Στέλλα Αντωνίου συλλαμβάνεται μαζί με 5 ακόμη άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου για τηδήθενσυμμετοχή της σεανύπαρκτητρομοκρατική οργάνωση. Με ένα κατασκευασμένο κατηγορητήριοπροφυλακίζεται εξαιτίας της συμμετοχής της στους κοινωνικούς αγώνες και των συντροφικών - φιλικών της σχέσεων. Έκτοτε οι δύο από τους έξι συλληφθέντες αποφυλακίζονται μετά από έξι μήνες φυλάκισης και οι κατηγορίες τους αποσύρονται. Η ίδια, μαζί με τα υπόλοιπα τρία άτομα της ίδιας υπόθεσης, παραμένει προφυλακισμένη εδώ και 16 μήνες, παρόλο που αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα υγείας και χρήζει ιδιαίτερης ιατρικής φροντίδας.
πανό που κρεμάστηκε στο πάρκο τρίτση την Κυριακή 1/4
Η Στέλλα Αντωνίου αντιμετωπίζει την εκδικητική μανία του κράτους εξαιτίας της έμπρακτης αλληλεγγύης της σε σύντροφο και φίλο της που φυγοδικούσε, αλλά και επειδή από την πρώτη στιγμή της σύλληψής της υπερασπίστηκε την πολιτική της ταυτότητα και αρνήθηκε να συνεργαστεί με τις «αρχές».
Στις 8 Μαρτίου 2012, μετά από 4 αιτήσεις αποφυλάκισης που απορρίφθηκαν χωρίς αιτιολογία, κατέθεσε νέα αίτηση, διεκδικώνταςτην αποφυλάκισή της.
Απέναντι στη δολοφονική εκδικητικότητα του κράτους σε όσους και όσες αγωνίζονται, η αλληλεγγύη είναι ένα από τα όπλα μας
Άμεση αποφυλάκιση της ΣΤΕΛΛΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ Παύση κάθε δίωξης στους ΣΑΚΚΑ, ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΙΔΗ, ΜΗΤΡΟΥΣΙΑ
Την Κυριακή 1 Απρίλη, πραγματοποιήθηκε μια ακόμη συλλογική κουζίνα του Αγρού, ενώ παράλληλα προετοιμάστηκε και το σπορείο από θερινά κηπευτικά (ντομάτες, πιπεριές, μελιτζάνες, κολοκυθάκια και πολλά άλλα), ώστε το πολύ σε ένα μήνα να ξεκινήσουμε να τα φυτεύουμε στο χωράφι. Η μέρα ήταν όμορφη, ο κόσμος πολύς και ευδιάθετος.
Πέρα από το ότι αυτές οι συναντήσεις είναι κινήσεις εναντίωσης στη φτώχεια και την εξατομίκευση, στο καθεστώς που μας θέλει μόνες και μόνους απέναντι στην πρωτοφανή επίθεση που δεχόμαστε εμείς «οι κάτω», καταφέρνουν να σπάνε τη μονότονη και, τελευταία, ιδιαίτερα δύσκολη ροή της καθημερινότητας. Συναντιόμαστε πολλοί και διαφορετικοί άνθρωποι, μιλάμε, γελάμε, ετοιμάζουμε όλοι κι όλες μαζί το φαγητό μας, τρώμε, παίζουμε, φροντίζουμε το χώρο, ερχόμαστε σε επαφή με τη γη, τους σπόρους, φυτεύουμε, κάνουμε πράγματα με τα ίδια μας τα χέρια... Ξαναβρίσκουμε στις κινήσεις μας το πρώτο πληθυντικό, αναζητάμε το συλλογικό και το προχωράμε, πέρα από διαχωρισμούς που συνηθίσαμε να δεχόμαστε ως αναπόδραστους. Κάνουμε κινήσεις πλησιάσματος, χωρίς ειδικούς, χωρίς χρήματα μεταξύ μας, ως ίσο προς ίση, χωρίς ελεημοσύνες. Κι ως τέτοιες, είναι πάντα όμορφες.
ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΥΠΟΣΤΥΛΩΜΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΕΚΦΑΣΙΣΜΟΥ
ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΕΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ
ΝΑ ΔΥΝΑΜΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΤΟΜΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
Το πρωί του Σαββάτου 31/3 έγινε μαζικό μοίρασμα κειμένου και αφισοκόλληση σε κεντρικούς δρόμους και πλατείες του Κορυδαλλού και της Νίκαιας σχετικά με την αντιφασιστική πορεία που καλείται το επόμενο Σάββατο στις 12.00 το μεσημέρι, στις ίδιες περιοχές. 100 περίπου σύντροφοι και συντρόφισσες μοίρασαν περισσότερα από 3000 χιλιάδες κείμενα ενώ κολλήθηκαν και εκατοντάδες αφίσες.
Η παρέμβαση αποτελεί μέρος της συντονισμένης κίνησης 10 αυτοοργανωμένων, ακηδεμόνευτων και αγωνιστικών εγχειρημάτων και συλλογικοτήτων από τις περιοχές της Δυτικής Αθήνας και του Πειραιά ενάντια στη συστημική προώθηση του κοινωνικού εκφασισμού εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης, ενάντια σε κράτος, αφεντικά, φασίστες.
+(1).jpg)
+kouzina.JPG)
kouzina.JPG)
kousina.JPG)
